Toue wat my anker en knope van onthou

Lyne en knope, ankers en sleepstange, 
breke en boeie, lere en slange. 
Deur die jare loop die ketting van die tyd, 
elke skakel, elke las, 
elk 'n stukkie ewigheid. 

Ons onthou die meeste dinge seker nie, 
maar wat saakmaak sal ons wel.. 
Ons jonkheid, jeug, prestasies, blapse, 
alles vorm knope in ons lewenslyn. 
Die spasies tussenin vervaag met jare, 
al's dit nie so onbelangrik's wat ons dink .. 

Soms as ek oor ietsie wonder, 
loop ek hierdie pad terug, 
ontdek ek weer die ander knope, 
kleiner, vaag, maar wel gewis. 

Dis die "sommer net" tussen al die knope in die tou
(skynbaar gladde lyn sonder vaste lengte/tyd)
wat die ander, groter knope van onthou die moeite werd maak, 
dalk die hele draad nog aanmekaarhou, 
selfs geheel die denke moontlik maak..

Wind- en watergees

Het

As ek 'n gedig moes skryf
Van hoe ek ons gesamentlikheid mis
En treur oor die verlies van jou lyf,
Sou dit uit selfsug wees.

Gemotiveerd deur my eiebelang. 

Gevoed deur my ego

Gedwing deur my begeerte

Om weer te wees waar ek eens op 'n tyd gewees het 
Om weer te doen wat ek eens op 'n tyd gedoen het
Om oor en oor te herleef 
Wat ek destyds so blasè geminag het...

Wat ek later met 'n bottel uit my gedagtes moes laat sink het 
(Of dis wat ek gedink het)

Miskien moes ek eerder 'n boodskap in die bottel gesit het...
As wat ek toegelaat het 
dat jy van my af weggedryf het
En ek gesink het 
Juis oor ek ons samesyn verdrink het...

Sonde-val / -klim

Ek kyk na die sterre op 'n helder koue aand soos vanaand, 
ek dink: 
hmmmm, oulike liggies nè? 
Inderdaad! Sou ek sê.. 
Tot mens mooi kyk en dink wat daaragter lê. 

Elkeen 'n son, elkeen 'n vlam, 
helder en gloeiend, sommige reeds uitgebrand, 
die NOU en HOE van ons nietige self: 
Onbeduidend.. 
Dog vir ONS en dìe òm ons: 
Die middelpunt van die hele gewelf. 
Hoe weet mens wie waar is, 
wie wat is en hoe ons dan inpas? 

Nietig, ja nietig in die groter geheel, maar tog..... 
Wat sou dit ons kan skeel, as Andromeda vandag sou besluit om 'n miljoen sterre te laat inplof? 
Ons sou op die gouste nooit weet of dit so is, 
ons nageslag sal dalk al vlieg as hulle dit uitvind. 
Ja, vlieg met die vlerke van arende, 
vlieg met die navigasie van vlermuise, 
vlieg, ja.. 
sonder hulp. 

Wie weet wat gebeur nou in die vyfde kwadrant? 
Watter ster het ontplof met 'n slag? 
Watter eerste skeppingsson moes geoffer word 
om die stof te verskaf vir ons ringe, 
ons tande, ons selfone, onsself? 

Waarom moes Nostradamus in raaisels praat? 
Hoekom het da Vinci die vliegmasjien, 
wat hy ontwerp het, nie gebou nie? 
Sekerlik nie omdat hy nie WOU nie.... 

Die een ding volg die ander op, 
jy moet eers die pad bou, 
dan kan jy die perd met die wa laat galop. 
Die nood die roep die saak na vore. 
Noodsaaklikheid van nou 
was onbruikbaar net 'n paar jaar tevore! 

Wanneer is nou defnitief nou NOU? 
Is dit nou in Andromi-land, 
al weet ons nie vir miljoene jare of dit ooit nog bestaan aldaar? 
Of is dit netnou maar net gister, 
toe die Stegosaurus flussies dalk moes koes 
vir die ou boelie, Tyrannosaurus Rex? 

So hoe beduidend is een mens se hede en verlede, 
al behels dit ook dan twee? 
Sou dit verskil maak as die ene 
dalk met 'n effense behelsing 
'n ander se omhelsing opgehel het? 

Hoe sou ons weet? 
Hoekom moet ons weet 
wat is reg en wats verkeerd? 
Is DIT nie juis die deel wat maak 
dat ons nie heel net diere is nie? 

Was die sondeval nie dalk dan eerder: 
"Die sondeklim" gewees nie? 
Die vloek oor die aarde't dalk net 
die skille van hul oë af laat val. 
Die rede vir "sonde" is dat: die mense, 
as MENS nou verantwoordelikheid 
moet neem vir sy/haar aksies of versuime. 
Daar is nou nie meer verskoning van "Ek't nie geweet nie". 

Ons het verstand, 
ons moet dit nou gebruik 
om die langtermyn implikasies van aksies te beskou 
en VOOR DIE TYD te oordeel 
of dit nou tot voordeel van ons en ons naaste 
en die samelewing in totaal sal wees.. 
Nie net ter bevrediging van kortsigtige 
kort-termyn winste of drange nie....... 

Dus: 
Met kennis en insig kom verantwoordelikheid! 
Gebruik die kennis tot almal se voordeel, 
want miskien is dit in die korttermyn/selfsugtige beskouïng 
wat die "sonde" lê. 

DINK voor jy doen, 
dan sal jy die "Wet" onderhou. 
Die "Wet" is die pad van wedersydse langtermyn voordeel, 
vir die gemeenskap en samelewing, 
nie net een of twee persone nie. 
(Dink ekke.) 

......... Maar dis tog SO lekker om soms net te DOEN, 
SONDER om te DINK! 
(En selfs AS jy dink, 
liewer te besluit om maar eerder 'n bietjie tog te doen 
wat korttermyn bevrediging sal gee, 
want "môre is te laat vir my!"....)

Toffie

I think, therefore I am... 
I write, therefore you are... 
Aware of me... 
I am, therefore I think I am. 

Ek skryf dinge, ek onthou dinge, 
ek sukkel om te vergeet... 
Weird, sê julle? 
Ek moet bly wees daaroor! 
Sê julle, ja...

Ek weet dinge, 
dus wonder ek oor ander dinge... 
Hoe dit inmekaarsteek, 
hoekom dinge juis so is en nie sus... 
Dit vreet my tyd op, 
maak my weird in ander se oë. 

Soms word ek verkeerd verstaan, soms reg, 
maar my bedoeling word as sinistêr beskou, 
terwyl ek dit nie bewustelik in daardie lig sou beskou.  
So? 
Is ek inherent verkeerd aanmekaargeskroef? 

Is daar nog ander wat so is? 
Moet wees! 
MAAR... 
Die andere soos ek, 
sal dalk nie dìe soos ek waardeer nie. 

Ons is miskien nie heel te mal so mal oor onsself as wat ons dink ander oor ons behoort te wees nie. 
EN: 
AS ek dan nou iemand kry wat mal is oor my, 
sal ek so mal wees oor haar? 
Of is die lewe se doel om ons nie te bevredig nie, 
sodat ons altyd iets het om na te hunker, 
gedeeltelik ingelig, 
meestal deurmekaar? 

Ek draai stadig weg, 
soos 'n appel wat in toffie dryf. 
Ek draai om, 
probeer dit wat agter lê agter los. 
Vir my is dit pynlik, moeilik, hartseer. 
Ek is 'n versamelaar, 'n opgaarder, 
'n nie-weggooier. 

So is dit dieselfde in verhoudings. 
Ek sukkel om iets agter my te plaas. 
Ek verstaan nie mooi die manier van die konvensionele nie, 
die "soek 'n fout en blameer die ander een vir altyd" nie. 
Ek onthou die goeie, die lekker, 
die saamwees, die lag, die plesier.. 

Die sleg, die onaanpasbaarheid verdwyn. 
Seker maar goed almal is nie soos ek nie, 
dan sou sekere dinge nie kon eindig nie, 
nie kon plekmaak vir iets beters nie.... 

Tog.... 
Ek dink sekere mense maak voortydige besluite en hou daarby ten koste van hulself. 
Dit is egter 'n redelik simplistiese, 
subjektiewe mening van 'n redelike selfsugtige sterfling.... 

Ekke, 
net nog een van die oorspronklike gekke, 
een van die Peter Pan's.... 
Nog 'n middeljarige man wat verkies om nie oud te word nie. 
Nog 'n paar dinge te doen voor die jongeres hom onttroon. 
Gelukkig dink ek, kan ek nog 'n paar dinge doen.... 

Maar die enigste ware waarde in die gesprek, 
is dat ek wel weet dat tyd nie stilstaan nie, 
dat ek uiteindelik sal moet oorgee aan die pad van alle stoflike goed: 
veroudering, verswakking, verdwerging, verplooïng, 
die dood... 

Solank ek bewus is 
van die verloop van tyd, 
van die ware stand van sake, 
is daar sekerlik nie skade 
in die drink uit die fontein van die lewe nie... 
solank daar nog vog beskikbaar is! 

Hormonale verbale horibalisasie.

Onthou en vergeet.... 
Weerskante van hallo en kom-en-sweet, 
twee kante van dieselfde munt, 
hormoonbeheerde wil-en-het-jy-geweet. 

HET jy dit dan vergeet, is DÍT die punt?
Is dit al rede vir verlange na daardie tyd 
van amper-grootmens-maar-nog-kind?

Emosionele hoerery... 
is dit al wat ek deesdae kry?

Sou ons nie beter daaraan toe wees met net 'n halwe brein nie? 
'n halwe verstand, 'n halwe begrip, 
sonder dieper denke, sonder 'n gewete... 

Die mense in die strate, 
die alkohol-gepekeldes, gomgeplaktes, prefrontaalgelobotomiseerdes... 
hulle is dalk die gelukkiges. 

Geen wroeging oor wat reg-of-verkeerd-is. 
Al die denke-en-gewete uitgeblus. 
Waarom is daar altyd 'n hunkering in my 
na iets wat meer as net BESTAAN is? 

My totaliteit sukkel om die feite te aanvaar: 
'n mens is net 'n hormoongedrewe vleismasjien. 

Die brein, die lyf, die hart.... 
Alles net eilande drywend in 'n poel van swart.. 
Tyd genees, 
maar tyd vlieg net as jy kan vrolik wees! 
So die ergste tyd is relatiwiteit, 
verhoudingstyd, hersteltyd. 
As die ander een teen ligspoed by jou verbyskiet... 
en jy, 
herstelgebonde, dopamiengestremd, 
moet wag om reggemaak te word. 
Jou tenk hervul te kry, 
die balans in jou brein weer reg te kry. 
Dalk is dit die regte tyd om stil te sit en dink, 
te wag, te kyk, te peins. 
Soms is dit nie so lank nie, 
soms is die brein se -ienfabriek op 'n dubbelskof, 
soms op 'n sloerstaking.  
As ek dus lank genoeg geduldig is, 
sal die af-gevoel my wel verlaat. 

Dis insig wat mens rustig maak, 
my laat aanvaar dat ek moet wag. 
Adrenalien kan dalk my dag 'n kickstart gee, 
maar in die vleesgebonde heelal sal ek dubbeld moet betaal. 
Rente op rente vir spoed wat geleen word, 
dubbeld die tyd tot stabiliteit weer die hormoonbelans herstel. 
As jy inmeng moet jy aanhou inmeng. 
Alkohol en koffie, liefde en haat, 
emosionele wipwa gooi jou vir seker af. 
Niemand kan vir ewig op 'n trapmeul hol, 
sonder om te eet, te drink, te jol. 
Niemand kan net jol nie, 
niemand kan net hol nie. 

Al dink ons ons is hierdie super dinkmasien, 
is ons liggaamsfunksies onderhewig aan 'n chemiese refrein: 
adrenalien, insulien, testosteroon, progesteroon, estrogeen, serotanien, dopamien. 
Ons is net die dansers, volg die ritme aanmekaar...
die hormone slaan kitaar.  

Wat is ooit werklik "werklik" in mens se  emosionele lewe? 
Dis nie tasbaar of meetbaar nie, dis nie eksak nie. 
Daar is geen werklike regte en verkeerde antwoorde nie. 
Mens kan wakker word met trane in jou oë.. 
Jy kon gehuil het in die paar sekondes voor jy wakker skrik!
Snaaks dat dit jou inderwaarheid dan beter kan laat voel. 
Selfs trane het 'n goeie doel, 
'n manier om jou siel skoon te spoel, 
jou as't ware te vernuwe, 
jou vrese en swaarkry te kan agterlaat. 
Om te huil laat jou emosies as't ware weer balanseer, 
jy reset jou bias, 
alles begin weer op die verstekverstellings: 
Op nul.. 
Plus 0 minus 0, neutraal. 

Nou is jy reg vir die volgende maand, 
die uit balans hormone weer almal op hul plekke, 
regte vlakke weer gevind. 
Miskien is snot en trane baie onderskat! 

Ek het dit nodig gehad, 
maar ons mans huil mos nie sommer nie... 
Maar die brein se onderbewussyn weet wat ons benodig vir oorlewing...  
seker die dat ek die droom moes hê oor Altzheimers en vertroosting!  

Maanskyn en Jasmyn in B# mineur

Eenuur! 
Die swart swaan swem stemloos deur die kobaltblou melkweg, 
die oppervlak onversteur, 
hoewel sy koue voete vir 'n vale onder die spieëlbeeld die water derigeer. 

Daars skaars 'n rimpeling in die poel
wyl ek die bloed van my hande afspoel.. 

Net die maan as getuie teen die westerkim: 
'n halwe lemoen, 
oranje gloed gevries 
in 'n tydknyptang, 
tussen vlieswolke met sagte tande 
en onopsigtelike rotasie 
van ons planeet wat die versapwerk doen. 

Stukkende koppe van bokke 
in die skerp wit lig, 
as die skoot klap, 
klaar vergeet.

Slegs die realiteitstoets bevestig: 
Die soet geur van muskus in die pronk,
bly kleef aan my hande 
soos 'n Lady McBeth-kol-gedagtetronk.

Wat jy sien: Sig of Insig? Wat jy hoor: Klank of kennis?

As ek na 'n foto, skildery of  ander prentjie kyk, nee staar...

Dan wonder ek wat sien ek daar.

Eienaardig dat 'n mens se brein en nie sy oë nie,

die ware sienwerk doen.

So as ek staar dan sien ek net wat ek WIL sien.  

So as ek dan nou hiperkrities hier wil wees:

Ek sien as't ware net my brein se eie interpretasie van die beeld,

die kunstenaar se lyne, in skakerings van blou,

die skilder se kleure in vorms van onthou.     

Dalk 'n dieper spieël,

'n emosioneel-getinte tonnel,

'n doolhof waar die fotograaf of skilder op die doek, die pad ontwerp om aan die kykersbrein

'n ervaringsreis na 'n ongekaarte binneplek te wys.

Nie net na binne in die kunstenaar se brein,

maar ook na die groter universele bewussyn.

Die vorms en skakerings van die beelde op die medium,

die interaksie met die kyker...

Elkeen sien iets bietjie anders, dalk iets effens ryker..  

Realiteit getint met nostalgie, intrige,

entosiasme,

ander dalk met simpatie, met empatie, of apatie..

agressie, liefde, haat, verbasing, lis..

Of af en toe 'n bietjie van 'n mengelmoes van alles saam geklits.

As die kunst'naar sou kon regkry om die kyker weer 'n tweede maal t'laat kyk,

het hy of sy dit reggekry om die aanskouer te laat dink.

Die sien is nie die ding nie,

die raaksien van die ding,

dit is die ware sien, die sin.

Die sintuig dien die sin, die brein,

die denke,

DIT is waar die ware sien-ervaring lê.

So interaksie van die kunst'naar en die kyk-naar is die kop'ling van die menswees-ding.

So wat sou mens sê,

wat sou in die skrywer of die digters' brein gebeur?

Kan jy sien wat jy wil sien,

of is dit wat nou geskrif staan in die klip of ink,

net wat die skrywer voorgee wat hy dink?

Dalk is dit wat agter daardie aksie is, juis die woord wat NIE geskryf is nie, wat die waarheid skyn te wees..

Wys hy/sy/dit dalk net wat hul wil hê wat jy moet sien?

Of dalk in 'n ander atmosfeer,

nog 'n donker eggo weer,

nog 'n spieëlbeeld van wat reeds die subjektiewe brein bedien?

So ontvou die psige,

openbaar in diepte die intrige
van die kunste-toornaar en sy/haar blykbaar nou gemesmeraaisde kyker-leser-denker: 
Vasgevang in interaksie van die dink-en-sien-ding/
sien-en-dinkding 
en die reis na ondervinding.

Plaasmoord. Oorsaak en gevolg.

Bybel en bebloede bril, 
op 'n koffietafel, asof ongestoord. 
Mure, vloerteëls, deurkosyne bloedbesmeerd. 
Watter rede is daar dan, 
vir hierdie slagting, 
hierdie offerhande, Heer?
Moet die bloed aan die kosyne dalk die doodsengel keer, 
hom weghou van die eersgeborene, 
die wat nog moet opvolg Heer?

Hoe lank sal ons nasie nog die duiwels in ons midde kan verdra?
Hoe lank moet ons onder dìe, 
die sware juk van moordnaars bly krepeer?
Die ape in beheer, 
die sogenaamde demokratiese regime, dit alles is verwronge, 
die vrede is gedwonge. 
Die sogenaamde vryheid is nou net beskore vir diegene wat hul veiligheid met wagte kan verseker. 
Die sout van die aarde, 
die vredemakers, 
se bloed word op ons geliefde land verspil. 
Die lewensvloeistof op die erfgrond uitgegiet. 
Hoe lank nog voor ons weer die reg beheer 
om ons mense te beskerm, te REGeer, 
die vuilgoed wat die dade pleeg se draadjie kort te knip? 

Ons word soos skape op die altaar van die duiwelsdrek geslag, 
hoe lank nog moet ons dit verduur? 

Hierdie donker eeu voel soos ons volk se laaste uur.

Druppels op die lem

Die druppels wat val, 
Uit die oorblywende oë, 
temper die rooiwarm staal. 
Die mes se lem, die swaard se punt. 
Die rooi grond, die wit sand, 
die mense gebore in hierdie land.
Uiteindelik sal die ware Boere weer na vore kom, 
die vyand dink ons staan verskrik, verward, oorwin. 
Maar miskien sal deur die stroom van onverdiende bloedvergieting ook 'n nuwe staal na vore kom. 
Die leuen sal oopgekloof word, afgebreek word, 
weggespoel word deur die trane van die moeders, dogters, vaders, seuns. 
Die helder water uit ons oë sal die skille afwas, 
die insig terugbring, die wysheid weer na vore bring. 
Ons, volk gesmee in warm smeltkroes van hierdie felle Afrikason, 
saamgesmelt uit helde uit die koue Noorde, 

sal weer ons ware krag ontdek. 

Ons is nie knegte, dienaars van die drek, 
nee ons is geoormerk, 
ons is uitgekoop, ons is uitverkies, ons is geseënd, 
ons het 'n doel in hierdie harde land. 
So het ons voorgeslagte vas geglo. 
Waar het ons ons geloof verloor? 
Ons is oorwinnaars, 
ons kan wen, 
ons bestaan op die planeet te danke aan ons swoeg en sweet, 
nie net as boere, werkers, denkers,
 maar ook as krygers in ons uur van nood. 

Soms is die prys van "vrede" net te groot. 
Hoe kan ons daagliks die bloedvraat voer, 
redeneer dat as ons stilsit, dit ons dalk sal ignoreer? 

Nee, meneer! 
Ons kan nie meer! 
Daar is geen redenasie meer, 
van "die het dit gedoen en daai het dat", 
'n skewe woord: 
nou slaan die arme swart engeltjies hom plat.. 

Die indoktrinasie werk nie meer, 
maak oop jul oë! 
Die oorlog klop reeds elke dag, 
drie maal aan jou deur!

Moord op Knoppe, Trompsburg. 09/09/2012

Bybel en bebloede bril
lê beide op die koffietafel, stil.
Watter wrede verhaal word hier vertel:
Bloed aan die mure, vloerteëls, deurkosyne.
Moet hierdie dan as offerhande dien, o Heer?
Die doodsengel weg te keer?
Die eersgeborene se lewe tog te spaar?

Hoe wreed was hierdie aanval Heer!
Daar is geen manier om hierdie duiwelskinders te bekeer.
Die slegtes is nou in beheer.
Dìe Faro sal nie die volsksmoordenaars wil keer!

Salig is die vredemakers: Hulle word soos skape geslag!
Salig is die sagmoediges: Hulle sal die aarde beërwe... voortydig in die graf!
Salig is die barmhartiges: Hulle sal deur die duisternis uitgebuit word!
Die regime stook die vuur, die armes van gees glo die skrif aan die muur.
Salig is die wat rein van hart is: Hulle sal God sien!
Tog, het die mense dit verdien, 
om SO die ewigheid te sien?
Met byl gekap, met graaf geslaan,
Watse dier sny 'n ander met 'n hoekslyper van lies tot skeen?
Hierdie geweld was nie eens gesien in Lindisfarne!

In my onvolmaakte siening sien ek nie die draai van ander wang, 
ek sê nou is dit die tyd om hierdie duiwels wat die land bestuur na ondergang, 
vir eens en altyd te vervang!
Ons volk bloei dood, ons mense word al minder,
miskien sal hierdie wreedheid die wat nog nie wakker is,
laat wakker skrik!
Nie verder nie!
Ons kan nie alles wat oor drie honderd-sestig jaar gebou is, 
in minder as twintig jaar tot niet laat gaan.
DIT IS TYD OM OP TE STAAN!!

A Few English poems: Good poetry is timeless

'I cannot live with You'

by Emily Dickinson



I cannot live with You -
It would be Life -
And Life is over there -
Behind the Shelf

The Sexton keeps the Key to -
Putting up
Our Life – His porcelain -
Like a Cup -

Discarded of the Housewife -
Quaint – or Broke -
A newer Sevres pleases -
Old Ones crack -

I could not die- with You -
For One must wait
To shut the Other’s Gaze down -
You – could not -

And I – Could I stand by
And see You – freeze -
Without my Right of Frost -
Death’s privilege?

Nor could I rise – with You -
Because Your Face
Would put out Jesus’ -
That New Grace

Glow plain – and foreign
On my homesick Eye -
Except that You than He
Shone closer by -

They’d judge Us – How -
For You – served Heaven – You know,
Or sought to -
I could not -

Because You saturated Sight -
And I had not more Eyes
For sordid excellence
As Paradise

And were You lost, I would be -
Though My Name
Rang loudest
On the Heavenly fame -

And were You – saved -
And I – condemned to be
Where You were not -
That self – were Hell to Me -

So We must meet apart -
You there – I – here -
With just the Door ajar
That Oceans are – and Prayer -
And that White Sustenance -
Despair -


'Because I could not stop for Death'

by Emily Dickinson



Because I could not stop for Death -
He kindly stopped for me -
The Carriage held but just Ourselves -
And Immortality.

We slowly drove - He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility -

We passed the School, where Children strove
At Recess - in the Ring -
We passed the Fields of Gazing Grain -
We passed the Setting Sun -

Or rather - He passed Us -
The Dews drew quivering and chill -
For only Gossamer, my Gown -
My Tippet - only Tulle -

We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground -
The Roof was scarcely visible -
The Cornice - in the Ground -

Since then - 'tis Centuries - and yet
Feels shorter than Day
I first surmised the Horses' Heads
Were towards Eternity -



'I died for Beauty - but was scarce'

by Emily Dickinson



I died for Beauty – but was scarce
Adjusted in the Tomb
When One who died for Truth, was lain
In an adjoining Room –

He questioned softly ‘Why I failed’?
‘For Beauty’, I replied –
‘And I – for Truth – Themself are One –
We Bretheren, are’, He said –

And so, as Kinsmen, met a Night –
We talked between the Rooms –
Until the Moss had reached our lips –
And covered up – our names –



The Passionate Shepherd to His Love

by Christopher Marlowe  (see below for Ralegh's reply)



Come live with me and be my love,
And we will all the pleasures prove,
That hills and valleys, dales and fields,
And all the craggy mountains yields.

There we will sit upon the rocks,
And see the shepherds feed their flocks,
By shallow rivers to whose falls
Melodious birds sing madrigals.

And I will make thee beds of roses
With a thousand fragrant posies,
A cap pf flowers, and a kirtle
Embroidered all with leaves of myrtle;

A gown made of the finest wool
Which from our pretty lambs we pull;
Fair linèd slippers for the cold,
With buckles of the purest gold;

A belt of straw and ivy buds,
With coral clasps and amber studs:
And if these pleasures may thee move,
Come live with me and be my love.

The shepherds' swains shall dance and sing
For thy delight each May morning:
If these delights thy mind may move,
Then live with me and be my love.

Christopher Marlowe                                            


The Nymph's Reply to the Shepherd

by Sir Walter Ralegh



If all the world and love were young,
And truth in every shepherd's tongue,
These pretty pleasures might me move
To live with thee and be thy love.

Time drives the flocks from field to fold,
When rivers rage and rocks grow cold,
And Philomel becometh dumb;
The rest complains of cares to come.

The flowers do fade, and wanton fields
To wayward winter reckoning yields;
A honey tongue, a heart of gall,
Is fancy's spring, but sorrow's fall.

Thy gowns, thy shoes, thy beds of roses,
Thy cap, thy kirtle, and thy posies
Soon break, soon wither, soon forgotten,
In folly ripe, in reason rotten.

Thy belt of straw and ivy buds,
Thy coral clasps and amber studs,
All these in me no means can move
To come to thee and be thy love.

But could youth last and love still breed,
Had joys no date nor age no need,
Then these delights my mind might move
To live with thee and be thy love.

Tydsame verligting/ stadige beligting.

As ek:
Net hier kan sit,
net lank genoeg hier kan bly..

Sal ek:
Die ewigheid kan kry,
die verganklikheid vermy.

Die permanente dinge sien,
die goed wat waarheid dien.

Of dalk:
Net die langer, stadiger veranderinge waarneem..
Die vinniger diere, mense, plante, 
laat verdwyn.
Die klippe, water, golwe, sand,
die harder, taaier wesens, laat verskyn.

Tyd is 'n swart gordyn,
dit wat stadig loop sal net verskyn in langsamer, sagter maanskyn.
Die haastiges sal dit nie sien nie,
hulle het teen die tyd reeds klaar verdwyn.

Weg na die stad, 
weg na die gate, krotte.
Weg na die paleise van die blinde rotte. 
Die rotte wat hol op die trapmeul. 
Die trapmeul met die gesogte beloning:
Pyn en wyn, 
seks 
en drome van fame..

Poel van gevoel

Ek duik diep in die koel donker poel. 
Tot onder, 
waar die lig verminder tot ek net die amper- lig van bo kan sien, 
net die druk om my kan voel.  

My asem raak nie op nie, 
ek kan vrylik asemhaal, 
die stilte en die vrede omring my in die duister. 

Die borrels hier en daar is al wat my omgewingsligging kan  verraai.  
Ek voel bevry, verander, gewigloos, pligloos, verheerlik, verdiep. 
My gedagtes grensloos, soekend, vindend, versadig, ontketting. 
Weg van die wêreld, beskuldigings, gewetenswroegings, selfkastyding. 

Dit is bevryding. 
Dit is droom, 
net voor vasslaap, 
net voor wakkermaak. 

Dit is hemels, dit is vryheid, 
dit is swem in die ewigheid.  
Dit is ek in jou, dit is jy deur my, 
dit is ons, dit is werklik meer as werklikheid, 
fantasties meer as fantasie. 

Dit is lewe in 'n droom.

Vrypipperment

Bedwelmde denke stel dit voor:
Vra haar vir 'n dans, 
draai haar dronkomtalie, 
druk haar teen jou vas. 

Vrypeperment, trougeskenk, 
gladde soet speelinstrument. 

Werklikheid ontbloot veel meer: 
Skaakspel van die lewe wys watter lewenswyse wese 
agter die oënskynlik skadelose glimlag was. 

Hierdie balletjie kamma-soetvermaak, 
toegedraai in onskuldig-lykend denkendaad,
blyk toe mikroskopies te bestaan 
uit veel meer as dit wat sigbaar is in wit gewaad. 

Wat van vêr as gladde klip 
en suikersoet imperial vertoon, 
is toe inderwaarheid fyn ontwerpte sleutels 
om genetika te kloon. 

Al die lopers vir my hart, 
al die kodes vir my brein, 
pasgemaakte sleutels wat 
nou skielik uit die niet verskyn.  

Uit die tussenspasies vloei hormone vir my lyf!
Onwetend dat die sleutels se gebruik 
terselfdertyd jou hart verstyf. 

Soos virus-RNA spuit jou wese my te binne, 
jy is 'n genooide gas, jy en jou bagasie: bly te kenne.  
Maar.. Diep binne-in die kern van my siel, 
word my wil, my denke, 
heel my self, my eie ek, vervang. 

Alles in my DNS word: ontheliks, ontrafel, ontsyfer.. 
tot al wat oorbly is: enkelvoudig bousteensure 
wat aan 'n eens-komplekse raamwerk hang. 

My wese word verander tot 'n kloon van jou,
ek word binne-in my wese na jou kode omgebou.
Daar werk die programmeringshoofagent: 
Eksklusiewe en/of-stellings, wat dan outomaties brûe brand, 
seker maak die die nuwe ek is permanent.  

Hoe meer ek my ontbloot aan jou, 
hoe minder fasineer ek jou,  

Ek, vasgevang in hierdie web, kan net hulploos spartel, 
hoe lank sal ek myself nog aanhou martel?

Miskien is ek onnodig skyn-bewoeë:
Ek's vrywillig hulpeloos verslaaf aan alles 
agter daardie kamma-stroopsoet dryfsandoë.

Maanskyn en Jasmyn

Sy maak my mal, 
maar ek is nie mal oor haar nie. 
Miskien as gevolg van haar, maar dis ook nie 'n seker saak nie...

Die volmaan vat my slaap weg, 
skyn deur al wat gordyn is, 
verlig die stowwerige vlaktes met haar spookagtige tweedehandse lig. 
Sy beskou haarself as belangrik, verlig mos die nag, 
maar skyn net as die groot gele nie kan nie.. 
Dis nie eens haar eie lig nie, 
net 'n  weerkaatsing van ons geel ou sterretjie, 
ons geskommelde Son.  
Sy beroof die miljoene majestieuse sterre van die melkweg van hul  indrukwekkende unieke en oorspronklik-komplekse lig. 
Net omdat sy ons naaste buurvrou is. 
Nogtans besing die digters haar, asof sy watwonders is. 
Waarom is Maan, haar naam, die resiprook van "naam"?
Sy beheer mos die getye, 
kap ons jaar in maande op, 
merk die maand ook verder af in weke. 
Dalk is sy TOG belangrik, 
al beroof sy my van slaap..

Miskien moet ek net fokus op haar meer verleidelike streke: 
Hoe sy oor die horison loer, 
hoe sy saggies in 'n skraler vorm haar neervly, 
laatnag op die westerkim se vloer. 

La luna, la luna, daars 'n vreemde bekoring in dìe spieël-godin se silwer lig, 
maar haar ware aantrekkingskrag lê soos met alle vroue, 
nie in die sigbare skoonheid wat onbetwisbaar is, 
maar in die onverklaarde effek wat haar nabyheid op ons, 
haar betowerde onderdane het. 
So miskien, in weerwil van logika, 
verklaar Newton se gravitasiewet 
die verslawende towerkrag 
wat maanskyn en jasmyn, 
te midde van insomnia en migraine, 
op my het!

Die doel is heilig (of is dit salig) in die middel.

Die vlae staan weer stokstyf, 
die wind ruk, ruk so aan jou lyf. 
Die rigting is veranderlik, 
die sterkte heeltyd wispelturig. 

Die krygers van die wilde weer staan nader, 
elkeen met sy skyfgeweer. 
Die middel moet gevind word, 
die voorbereiding klaar, 
die projektiele is perfek, 
die lading lankal uitgewerk. 

In hierdie stryd sal mens en nuutste wapen kombineer 
teen wind en weer en elemente van natuur.  
Net een sal hier die oordeel vel: 
Die teiken van papier.
Net een sal wen, 
net die beste sal kan seëvier. 
Selfs dan sal hy (of sy) nooit die volmaakte telling kry, 
die een ding wat ons almal steeds begeer: 
Volkome selfbeheer!

Verhouding: Koppeling

Wat is die ideale verhouding?
50:50; 40:60; 90:10; niks:alles; 
of nog iets anders?
Hoekom noem ons dit verhoudings? 
Moes dit nie eerder koppelings gewees het nie?
Raakpunte, gesamentlikhede, genietinge.  
Nou word dit verwagtinge, verpligtinge, vernietiginge. 

Wat maak die verskille saak? 
Hoekom wil die een die ander verander? 
Dis tog juis die verkille wat die koppeling moontlik maak. 
Die passie, die pakket van verrassing. 

Die eerlike heerlike genieting:
Geselskap, gedagtes, gesprekke, 
word getransformeer tot gevegte, gevloek en geweld. 
Waarom wil die geesgenoot hom/haar as die oorheerser laat geld?
Die gawe gewer in die neurotiese nemer ontaard? 

Dalk moet verhoudings 'n vervaldatum hê, 
'n gedrukte instruksie om die die strydbyl neer te lê, 
die verhouding te verbreek, 
ander verbindings weer aan te lê.. 

Of: die goeie in die bekende te sien, 
dit wat ooreenkom te dien, 
dit wat verskil nalaat om te sê. 

So, vergeet die verhouding, bou die verbinding, 
smee 'n koppeling eerder as 'n verpligting. 

Alleen of al-een?

Eensaam sê jy? 
Alleen sê jy? 
Wat sê jy?

Soms is ek alleen, eensaam. 
In verlange na 'n ander een. 
Maar nie alle alleen is 'n oorsaak van eensaam nie. 

Ek is baiemaal eensaam, 
maar nie alleen nie, 
alleen maar nie eensaam nie. 
Soms is ek altwee, maar dit is nie vreemd nie. 

Dit is ook nie ongewoon nie, maar as ek kon kies, sou ek eerder alleen wou wees.. 
as ek dan MOET eensaam wees. 

Om eensaam te wees en nie alleen nie, 
is soms die eensaamste van eensaam. 
Geen plek van rustigheid nie, 
geen tyd vir selfgesprek nie. 
Afgesny van jou beste vriend, 
jou binneste "ek". 

As ek dan eerder alleen kon wees, 
met net die wind, die son, die gees, 
sou dit makliker wees, 
die vertroosting kan dan in logika wees. 
Uitgeredeneer, afgewater, uitgesorteer. 

Tussen ander is dit soveel moeliker, 
jou eie stem verdof deur die gekwetter van die ander wat jou irriteer. 
Jou aandag word geëis 
deur die nimmereindigende gedruis, 
kollegas, geliefdes, gehates, 
getroudes, oorbodiges, verwardes.

Jou gedagtes vasgeketting deur konstante onderbrekings. 
Niks kan verwerk word nie, 
niks kan verpak word nie, 
geen saak kan afgesluit word nie, 
geen redes ter verduideliking nie. 
Net jy en jou hunkering...

Na wat? 
Na ietsie meer, 
na sinvol kommunikeer? 

So paradoksaal is die genesing vir die eensaamheid, 
nie altyd in tweesaamheid, 
maar in die alleenheid van die innerlike eenheid.