Alleen of al-een?

Eensaam sê jy? 
Alleen sê jy? 
Wat sê jy?

Soms is ek alleen, eensaam. 
In verlange na 'n ander een. 
Maar nie alle alleen is 'n oorsaak van eensaam nie. 

Ek is baiemaal eensaam, 
maar nie alleen nie, 
alleen maar nie eensaam nie. 
Soms is ek altwee, maar dit is nie vreemd nie. 

Dit is ook nie ongewoon nie, maar as ek kon kies, sou ek eerder alleen wou wees.. 
as ek dan MOET eensaam wees. 

Om eensaam te wees en nie alleen nie, 
is soms die eensaamste van eensaam. 
Geen plek van rustigheid nie, 
geen tyd vir selfgesprek nie. 
Afgesny van jou beste vriend, 
jou binneste "ek". 

As ek dan eerder alleen kon wees, 
met net die wind, die son, die gees, 
sou dit makliker wees, 
die vertroosting kan dan in logika wees. 
Uitgeredeneer, afgewater, uitgesorteer. 

Tussen ander is dit soveel moeliker, 
jou eie stem verdof deur die gekwetter van die ander wat jou irriteer. 
Jou aandag word geëis 
deur die nimmereindigende gedruis, 
kollegas, geliefdes, gehates, 
getroudes, oorbodiges, verwardes.

Jou gedagtes vasgeketting deur konstante onderbrekings. 
Niks kan verwerk word nie, 
niks kan verpak word nie, 
geen saak kan afgesluit word nie, 
geen redes ter verduideliking nie. 
Net jy en jou hunkering...

Na wat? 
Na ietsie meer, 
na sinvol kommunikeer? 

So paradoksaal is die genesing vir die eensaamheid, 
nie altyd in tweesaamheid, 
maar in die alleenheid van die innerlike eenheid.