Waarheid onder 'n wit kombers

Nege vier en vyftig. 
Die wind ruk aan die deur. 
Weg is die wit illusie toe ek voor die huis parkeer.
Dit was skaars dertien uur, 
net so bietjie meer as 'n halwe dag, 
het my stad-sending geduur, 
maar van die sprokiesland wat ek verlaat het,
is net die ysige asem van die Suidewind nog hier. 

Dit herinner my: 
Ons winters is nie wit nie, 
ons winters is nie mooi nie. 
Ons winters is gewoonlik nie in 'n sneeukombers getooi nie. 
Ja, die suid Vrystaat is hard. Die suid Vrystaat is koud. 
Die yswind sny in Julie (én Augstus) vlymskerp deur jou boud. 

Vir een dag, hoogstens twee, lê die vlakte in 'n wit kombers geklee. 
'n wit kombers oor al die droë gras en brandmaer vee.
Ja, die winter is nie mooi nie, maar dit voer mens tog soms mee 
na tye sonder yswind, 
na dae sonder snee. 
Die lewe is nie winter nie, 
die lewe is nie lente nie, 
die lewe volg sy ritmes en sleep ons daarin mee. 
Daars dae waar die son opkom, 
die dam en krippe hard verys, die land en diere wit van ryp maar tog nie sonder hoop. 

Die wasems wys waar asems is, 
die spore in die ryp verraai die plekke waar die ribbok loop. 
En soos die waterstofbom-sonneblomligbron se infrarooi bestraling oor die landskap kom, 
ontdooi die diere, mense, gras.
Die paar gesmelte druppeltjies weerkaats in reënbooglenteprag: 
ons Somer wat net gister was.