Maanskyn en Jasmyn

Sy maak my mal, 
maar ek is nie mal oor haar nie. 
Miskien as gevolg van haar, maar dis ook nie 'n seker saak nie...

Die volmaan vat my slaap weg, 
skyn deur al wat gordyn is, 
verlig die stowwerige vlaktes met haar spookagtige tweedehandse lig. 
Sy beskou haarself as belangrik, verlig mos die nag, 
maar skyn net as die groot gele nie kan nie.. 
Dis nie eens haar eie lig nie, 
net 'n  weerkaatsing van ons geel ou sterretjie, 
ons geskommelde Son.  
Sy beroof die miljoene majestieuse sterre van die melkweg van hul  indrukwekkende unieke en oorspronklik-komplekse lig. 
Net omdat sy ons naaste buurvrou is. 
Nogtans besing die digters haar, asof sy watwonders is. 
Waarom is Maan, haar naam, die resiprook van "naam"?
Sy beheer mos die getye, 
kap ons jaar in maande op, 
merk die maand ook verder af in weke. 
Dalk is sy TOG belangrik, 
al beroof sy my van slaap..

Miskien moet ek net fokus op haar meer verleidelike streke: 
Hoe sy oor die horison loer, 
hoe sy saggies in 'n skraler vorm haar neervly, 
laatnag op die westerkim se vloer. 

La luna, la luna, daars 'n vreemde bekoring in dìe spieël-godin se silwer lig, 
maar haar ware aantrekkingskrag lê soos met alle vroue, 
nie in die sigbare skoonheid wat onbetwisbaar is, 
maar in die onverklaarde effek wat haar nabyheid op ons, 
haar betowerde onderdane het. 
So miskien, in weerwil van logika, 
verklaar Newton se gravitasiewet 
die verslawende towerkrag 
wat maanskyn en jasmyn, 
te midde van insomnia en migraine, 
op my het!