History

Is history the tale of the land? The earth, the taming or not of nature?
Or is it the tale of the people, the path of genetics of the inhabitants of the land?


The Britons pride themselves on heroes that are actually not their kin. The inhabitants of modern Britain are mostly NOT the descendants of Boudeca or, as she used to be known by the Latin influenced Victorians: Boudecea. Neither is the legendary king Arthur close family to any Englishman walking on the fields of Twickenham. He would probably be more comfortable in Wales or even Cork in Ireland. Aye, there his kinsman be. 


Today's Englishman's closest relatives probably lives in Germany and Denmark. Deutchland über alles may actually be cut into the stone hearts of Queen and country by the double helix that define every mans' soul! 
Be it Peter, John or Paul. Cousins to Hans and Otto. 
Not to Gwyneth and Hamish. 

Zen ? en die skietkuns..

Kry 3 punte in 'n lyn, druk die sneller sonder om die punte te beweeg.... Siedaar! 
'N kolskoot!
Klink maklik, nè? 
Hmmm, klassieke geval van. "makliker gesê as gedaan." 
Die eerste sleutel tot 'n suksesvolle skoot is dissipline. Die tweede is konsentrasie. Dalk moet die volgorde omgeruil word. Derde is kalmte. Dan kom koördinasie. Sig, windlees, tydsberekening. Al die dinge word na jare se  herhaling in die smeltkroes van die brein en senuwees en spiere omvorm tot 'n eenvoudige resep in die onderbewussyn.... Laai...boem! (AS ons onsself toelaat om die onderbewussyn sy werk ongestoord te laat doen) 
Die bewuste denke kan nooit 'n aksie so presies herhaal soos die outomatiese werking van gekondisioneerde oog/hand koördinasie soos deur die onderbewussyn gedoen word nie. Die probleem lê in die menslike natuur... Veral by kompiterende mense soos ons skuts. Ons wil graag in beheer wees! 
"Net nog 'n bietjie nader aan die middel...." Op die manier onderbreek ons die natuurlike vloei van senu-impulse na die vinger, en die aksie word verstadig, minder herhaalbaar, die groep word groter!!! Ons moet leer om te "laat gaan" beheer oor te laat aan die outomatiese, die gekondisioneerde. Selfvertroue te hê, nie te twyfel nie. Twyfel steel tyd. Tyd is die vyand. Die wind is wispelturig, "time and tide waits for no man".... Look,aim,fire. 

Ontwaterde water ?

Water ontwater deur water waar geen rus is nie..
Sout wat laf geword het soos brak water... 
Sout, maar nie sout genoeg nie, 
Nie soet nie, nie stout nie, nie skerp nie, maar brak! 
Soos 'n lawwe salpeter-sout sonder sweet. 
So smaak die lewe sonder die regte chemie in die bloed. 
Die vlerke staan stil in die eindelose doldroms 
van die uitgeputte watervrye, soutvrye niks 
van belangelose "net bestaan".... 


Geen doel, 
Geen ambisie,
Geen passie,
Geen wins,
Geen verlies,
Geen waagstuk,
Geen euforie!
'n slakkevolle, lewelose, doelgerigte, 
ondoeltreffende, doellose, doolhofdwalende, 
dowe dowwe wese ....... 

Die windtemmer Of is dit wind emmer?

Die windpomp het seker meer as enige ander masjien die streke weg van die riviere leefbaar vir die mens gemaak. Boere sou nie permanent op baie dele van die binneland kon bly en vee aanhou as dit nie vir die vindingryke meganiese windmakmaker was nie. Die skoonheid van die windpomp lê nie soseer in die vorm as sulks nie, maar in die funksie van die masjien...daardeur weer is die lyne funksioneel-versierend. Prag sonder praal. Mooi met 'n doel, die fassinering wat mens in die lyne voel spruit uit wat dit kan doen....nie oor hoe dit lyk nie. Dus 'n voorbeeld van hoe funksie vorm kan bepaal en tog steeds as mooi beskou kan word! 

Soos die wind die ratte draai
So draai ook weer die ratte in my kop.
Pasop! Pasop! Iemand hou jou dop!


Watter deel van menswees sou jou meer kon inspireer?
Watter deel sou jou wou vul met afkeer?
Sou jy, wyl jy na die dinge tuur, 
na huise, stede, mense, masjiene of natuur, 
sou jy ook dink aan wat of wie of hoe of hoekom, 
alles juis net so moet wees?
Sou dit saak gemaak het as 
dit net so bietjie anders was?


Dalk 'n bietjie dubbelsinnig meer 
dalk enkelvoudig  meer vermenigvuldig. 
Dalk kon mens dan meer as net een lewe ly: 
TERSELFDERTYD! 
Meer as een besluit kon neem: 
ONMIDDELIK!
'n bietjie meer 'n  keuse hê, 
van wat is reg en wat is nie so baie reg? 


Hoekom moet die paadjie dan, so nou en reguit wees?
Kan daar nie dalkies tòg 'n kortpad wees, 
na geluk of minder ongeluk?


Dalk is dit maar weereens so: 
'n selfbeskermende spoedbeheer- 
wat keer dat alles nie deur 
hierdie waansin van 
onbeheersde smag na meer, 
as gevolg van wegholspoed, 
uiteindelik sal disintegreer!

Lewe en dood ..tegelyk en apart.

Ek wonder soms... As die kat in die doos dan nou tegelykertyd lewe en dood is, wat is die storie as mens iets uit die verlede herleef met iemand wat al dood is? Leef die mens vir daardie oomblikke vir jou? 


Ek dink nogal baie aan ou Schalk. Hy was 'n besonderse ou. Ons het op 'n snaakse manier vriende geword, tog het ons deur die jare 'n besonderse band gehad. Ek het hom nie so dikwels gesien nie, maar ons het elke keer wat ons gesels het, gekliek. Hy was nooit 'n ou met slegte bedoelings nie. Nie wat ek ooit kon agterkom nie. Vir my is dit maar nog steeds asof hy nog leef, ek het hom net lanklaas gesien.... 


Snaaks genoeg was die laaste gesprek wat ek met hom gehad het, oor ouderdom en die dood. Hy het gesê hy gaan 150 jaar oud word, want in die ou dae, voor die mense van beter geweet het en nie so goed kon tel nie, het hulle baie ouer geword.... It's all in the mind, het hy gesê.... Hy het net nie rekening gehou met 'n fratsongeluk met 'n trekker nie. 

Wat om te sê en wat om te los...

Soms is die moeilikste nie wat om te skryf nie, maar wat om NIE te skryf nie...
Dit is seker waar vir alles wat mens op skrif stel, maar as mens probeer dig, is dit dalk meer so.
Sommige gedagtes klink goed in jou kop, maar wil nie so goed in woorde vloei nie. Tog wil dit vir my voorkom asof ek dit moet skryf... as 'n proeflopie, dan kom die regte woorde later.
Soms moet mens sekere gedagtes later heel uithaal, soms kan mens dit op 'n ander plek inlas waar dit beter pas. Meestal kom die beste/ beter /regte woord eers heelwat later na mens toe aangedryf. Soos 'n boodskap in 'n bottel wat jy toevallig op die strand optel... Maar jy sou nie die boodskap gekry het as jy nie op die strand gaan loop het nie! Dalk sou jy nie op die strand gaan loop het as jy nie vir die boodskap gesoek het nie...


Dit lyk soms vir my asof skryf sy eie wil het, sodra mens begin, is dit soos 'n waterstroompie wat begin vloei en dan sy eie pad deur die grond sny. Soos dit vloei, word die pad langer, maar solank as wat die water aanhou loop, so lank hou die stroompie aan vloei! Die rigting en grootte was nie vooraf bepaal nie, maar word besluit deur die terrein waardeur dit loop. Die lengte en breedte van die pad wat dit loop word weer bepaal deur die hoeveelheid water wat ingesit word en die tydsduur wat die water loop, so met skryfwerk, soos ook in meeste ander dinge in die lewe word die uitset deur die hoeveelheid werk en werktempo bepaal, maar die rigting word deur die omgewing en ander mense bepaal...


In die versies wat ek op skrif stel, is die onderwerp soms nie vir my duidelik nie, maar dit gaan in 'n rigting van hul eie. As ek egter dit nie neerskryf nie, sal daar niks gebeur nie, niks vordering wees nie. 
Ek weet nie of dit goeie leesstof is en of mense dalk net eenkeer na dit kyk en nie weer terugkom nie. Uiteindelik is die toets van kwaliteit seker nie noodwendig in die ander mense se oordeel nie, maar in mens se eie opinie...
Dit sou egter lekker gewees het om 'n mate van terugvoer te kry van iemand wat dit lees om te weet of dit darem aan iemand 'n mate van plesier verskaf. (of dan in 'n groot mate irriteer) 
Met 'n poging tot digkuns is dit dubbeld so moeilik as met prosa. Eerstens is dit die idee, dan nog die rym en ritme. Soms kan "goeie" rym infantiel wees, te min rym weer te prosa-agtig... Ek voel dat gedwonge rym nie goeie rym is nie. Of ek reg is, weet ek nie. Ek het nie formele skryfopleiding gehad nie, weet net wat lees lekker en wat nie. Vir my is die ritme in 'n gedig soortvan meer belangrik as die rym. Die ritme is wat dit lekker laat lees, laat vloei. Wat dit onderskei van gewone prosa. As mens aan 'n goeie popliedjie dink, is dit die ritme wat dit goed maak, die klanke, nie noodwendig die rym in die lied nie. Die toonsetting skep die luim van die lied, maar dit is die ritme wat die lied laat vloei, dit in jou kop laat vassteek. Dit maak die verskil tussen "swaar" musiek wat moeilik op die oor is en vloeiende musiek wat aangenaam is om na te luister. Ek praat nie hier per sè van die "doef doef" ritme nie, maar van die algemene vloei en dansbaarheid van die musiek. Volgens my moet mens op 'n gedig kan dans... al verander die toonhoogte nie, die ritme moet jou toelaat om te kan sweef, te kan draai, saam met iemand te kan dip sonder dat die kompleksiteit jou oor jou voete laat val. Dit kan vinniger en stadiger beweeg deur die gedig, maar dit moet nie onverhoeds spring nie, die aanpassing moet voorspelbaar en interressant wees.
So dink ek...


Dalk skryf ek nou net 'n klomp snert! As iemand saamstem, of verskil, of net 'n inset wil lewer, doen dit!

Mengelmoeskardoes / deurmekaar ramkiekie / Gedigvorming /geboorte

Tuiste van verlede
Blyplek van die spook,
bouval van die lewe,
meganisme van hoop,
spieëlbeeld in vloeistof,
nuwe vlerke vir die wind gekoop.

Yster, sink en staal
Spesifiek gekombineer om water uit die dieptes uit te haal Ingenieursprestasie,
kunstige kombinasie
van raam en rat en vlerk.
Ystersonneblom met toring en 'n stert
Die groen masjien laat westewinde werk,

Die wolke wat hul wegwaai,
se trane huil hul op 'n  ander berg se skouers uit....
dit syfer in die vloeistoffase deur klip en rots en sand.  Lewensvog van lank-lank gelede
die bring hy van benede
na die dors dam van die hede..

Alles op sy kop weerkaats
in stille waters blink,
meer waardevol vir mens en dier en plant
as die glinster van die diamant
wat lê in diepe grond,
onder in 'n dieper laai,
ja daarso waar die duiwel draai.

Yster, sink en staal
fasiliteer die
koue transformasie,
Westewinde waai die wolke weg,
Maar pomp dit weer
tog in 'n ander fase
van onder hierdie skurwe aarde op.
na waar dit blink die spieëlbeeld skep
van die masjien wat windgedrewe
díe skaars verbinding bring
vanwaar in stilte onder sand en klip en saam met diamant,
dit in die skoot van moeder aarde wag.

Die lewensvog, meer werd vir mens en dier en plante
as al die streek se diamante.
Hoe wild sou hierde plek nie wees,
sonder jou ou windpomp ysterslaaf, watergees?

Hoe weet die water waar om heen te loop?
Wat vertel die suier vir die vloeistof,
die silinder vir die stang?
Wat beveel die wind se fluistering aan die wiel se vlerk?
Hoe weet die dooie dinge om die wette van
Newton en Bernoulli so te  onderhou?
Die kurwe van die vlerk te volg?
Die stagnasiedruk van gas op vlak,
van vloeistof op soliede stof.
Is die molekules dalk bewus
van wette van hidrolika wat hul bewegings reguleer?
Wie het vir die wind vertel
om oor die uitgestrekte vlaktes heen,
díe staalkonstruksie uit te soek, sy asem in die suile uit te stort, die water te oortuig om pad te vat?
Na stille damme en die windverwaaide krippe.
Die blink weerkaatsing in die môrestil,
die beeld van hoe die meer,
onder hierdie skurwe wêreld paradeer...

Poli-onversadigde denkpatrone

Die nagmêrries ry my,
die planne verlaat my,
sukses vermy my...
die bergpiek ontwyk my!
Sal ek die antwoord kry?

Drogbeeld of werklikheid ?

Ek kyk
Ek sien
Ek dink
Ek wonder


Die beeld wat ek beskou,
is nìe die beeld wat ek onthou,
nie die beeld in my brein,
nie die beeld in my siel,
nie die beeld van jou...


Dit lyk soos ein Fremder
tog is dit jy, 
sans vreugde
sans lag
sans deernis
sans siel


Is dit jy,
of is dit net ek,
die een wat kyk,
die een wat meet,
wat die oordeel vel?


Waar is sy dan heen?
Daardie ander een...
Die een wat lag, 
die een wat dans,
die een met die glimlag wat in die binneste ontstaan?


Hoe kan die lewe dit alles so vervreem?
Die lig so skerp dat dit detail moet ontneem?
Ek wil nie maar ek moet..
Bieg oor die ding in my gemoed...
Oor jare het ek nie vergeet,
die orde hoe't ek jou ontmoet.


My eerste idee was nie opreg,
nie eg, nie eerlik, nie eens ordentlik
op 'n tydelike grond...
Maar toe ek jou weer sien, 
destyds,
toe jy by my kom koffie drink,
het jy my asem uitgeslaan,
my slegte bedoelings uit my brein gehaal,
nie die begeerte nie, 
maar die oppervlakkigheid, 
die tydelikheid!


Daar was iets diep binne jou,
iets meer as net jou lyf, 
jou lag, jou houding, jou sinne ...


Miskien was ek toe net gevlei,
miskien het jy my net verlei,
miskien, net miskien, het ek gekry
wat ek vir jare nìe kon kry...


Die anderkant van die spieël,
die skadukant van my siel,
die bruinoog deel van my blouoog beeld.
Die stylhaar projeksie van my krulhaar geen.
Die yin van my yang,
die ander een wat my siel verstaan.
Ek kon nie, ek wou nie, ek het nie,
kon dink dat dit so kon bestaan.
My eie beplanning die wou nie 
dat dit so moes bly nie..


Tog het ek geweet, 
DIE een sou ek nie gou vergeet...
Toe ek in jou oë kyk, jou glimlag sien,
jou stem in my oor...
êrens was daar wel iets meer,
selfs nou kan ek dit steeds nog hoor.


Maar....
Ek sien dit nie meer nie
in die beelde van jou nie..
(nie die wat jy voorhou nie..)
Die enigste beeld wat nog iets van dìt het,
is die een wat ek in my brein gebeitel het!
Die glimlag een,
die spontane een,
die een van toe jy opkyk,
toe ek ongenooid
jou heiligdom betree het...


Voordat die donker een
die helder een kon onderdruk,
daardie breukdeel van onthou,
van onbeteulde blydskap,
voordat al die aangeleerde beskermingsmeganismes
in werking kon tree.
Daardie oomblik, onbewaak,
toe ek my weerkaatsing in jou siel kon sien.
Vir 'n oomblik die spore van die tyd kon uitvee,
toe ek deur die helder, rimpelvrye water kon sien tot onder in die diep helder poel van jou onderbewussyn.
Voordat dit weer kon ys en ondeursigtig word, beskermend teen nuuskierige oë wat loer.


En ek wonder,
is sy nog daar?
Daar êrens diep onder die ys, die modder, die slyk?
Sou die blink oge nog bestaan,
of het die roes en die ys van die tyd
dit alles laat vergaan?
Het dit alles verdof,
die poel vervlak,
die diepte vedwyn,
die water verslyk,
die waarborg verstryk?


Weereens wens ek
vir oulaas 'n kans
om op maat van die aandwind 
met die ou jou te dans...
Jou veerlig in my arms te voel,
gesinchroniseerd, asof nog altyd so bedoel..
Ek wonder..
Was daar nie TOG eens 'n doel???

Vyf dinge / koördinate...

Where did all the flowers go?
Long time passing...
Where did all the flowers go,
Long time ago?

Soms moet mens stop en op jou spore terugloop. Ek weet dat die meul nooit weer sal maal met die water wat verby is nie, maar êrens langs die pad verloor mens soms dinge van waarde. Nie net gewere en gereedskap wat gesteel word nie. Nie net karre teen klippe en lamppale nie, maar oomblikke, gedagtes, tyd, verhoudings, vriende, kennisse, geleenthede, plekke, name, vorms, dade. 
Hoe definieer mens 'n oomblik? 'n Spesifieke punt in die vier, nee vyf koördinate van bewussyn? 

Vyf? Sê jy? Hoekom vyf? 
Salomo het Agur aangehaal: 
Daar is drie, nee vier dinge wat sy verstand te bowe gaan:
Hoe 'n aasvoël in die lug bly, 
hoe 'n slang teen 'n rots op seil, 
hoe 'n skip op die diepsee vaar 
en hoe die liefde tussen 'n man en 'n meisie werk.

Dìe dinge is dalk deesdae op wetenskaplike vlak vir ons meer bekend in werking , maar nie op intuïtiewe vlak nie. Wel, dit is eintlik nou weer van die pad af. 
Die vyf koördinate wat ek van praat is eintlik die 3 van ruimte, (x;y;z), oftewel lengte, hoogte en breedte, tyd, (T) en dan bewussyn van iemand spesifiek. Ek wonder of dit dan nie nog meer as 5 is nie, want elke persoon wat betrokke is, se persepsie is anders, so dit moet afsonderlik genoem/gedefinieer word. 
(Hoewel mens altyd die saak wil vereenvoudig en aanneem dat ons eie siening 'n universele waarheid is, is dit nie so nie.) 

Elke betrokkene by 'n situasie sien dit op 'n unieke manier. Dit is waarskynlik selfs verskillend vir elke "objektiewe" waarnemer wat die saak/gebeure van buite af beskou. Maak nie saak hoe objektief/wetenskaplik ons dink ons is nie, waarneming word altyd gesien uit 'n sekere perspektief. Dit verskil van persoon tot persoon, asook binne 'n persoon oor 'n tydperk. Elkeen van ons se persepsie is met vooroordeel besoedel.... Dit is ook goed so, want dit wys dat ons as mense deur tyd dinge leer en sodoende ons gedrag/waarneming/opinies verander soos wat die lewe ons vorm. Die aanpasbaarheid maak dat ons kan oorleef in 'n veranderende wêreld. Dit is ongelukkig ook die grootste struikelblok in vordering om nuwe feite/uitvindings te aanvaar. Dieselfde "goeie" eienskap wat keer dat ons oor en oor dieselfde foute maak, verhinder ons om soms net NOG 'n keer te probeer! 
(Hoewel ek êrens gelees het dat waansin gedefineer word as om dieselfde aksie oor en oor te herhaal en dan 'n ander uitkoms te verwag....)

Mense tree op die lang termyn volgens hul sterkste geprogrammeerde oortuigings op.... Dus, volgens hierdie postulaat, sal iemand wat jou in die verlede teleurgestel/sleg behandel het, dit weer doen as jy weer met hom/haar 'n interaksie het. 
Die frekwensie van die onaangename ondervindings is 'n funksie van die tydsduur wat daar interaksie is en die intensiteit van die ongewensde optrede se programmering in die persoon. 

Mense kán egter verander. Seker nie wat inherente persoonlikheid betref nie, maar wel wat slegte gewoontes of skadelike sienings betref. Die beste voorbeeld van so-iets is 'n verslawing wat oorwin word. Die verslaafde wat na 'n tyd te voorskyn kom, nadat die middel sy houvas op hom/haar verloor het, is dikwels 'n heel ander mens in sommige kennisse se oë. 

Hoewel dit vir die "droë/skoon" verslaafde voel of hy/sy nog altyd dieselfde mens is, is die beeld wat ander van buite af sien, heel anders. Daar is egter 'n opdraende stryd wat voorlê, nie net om nie weer in die verslawing te verval nie, maar meer nog om die dinge/persoonlikheidstipe/foute/ probleme wat in die eerste instansie tot die verslawing gelei het, te besweer...

Dit bring ons weer by die persepsie van mense en die oordeel/opinie wat hulle oor ander handhaaf. Tot 'n groot mate bepaal mens self wat ander van jou dink. Wat jy doen of sê beïnvloed ongetwyfeld ander se opinie oor jou. Om dit op 'n later stadium te probeer verander is baie moeilik, indien nie onmoontlik nie.
Spreuke sê dat 'n sagte antwoord die grimmigheid afkeer, maar 'n krenkende woord die toorn laat opkom. Dus kan wat ons in 'n onnadenkende oomblik gesê het, 'n vyandskap veroorsaak wat miskien heel voorkombaar was.

Daar is 'n ou Persiese spreekwoord wat lui: (Vertaal in Afrikaans natuurlik.)
"Daar is twee dinge, nee drie, wat nie teruggeroep kan word nie: 
'n pyl, as dit die boog verlaat het;
'n oorhaastige woord, nadat dit gespreek is,
en 'n geleentheid wat nie aangegryp is nie.."

Daar is steeds niks nuuts onder die son nie...

Skisofrenie of verborge denke?

Dit wil vir my voorkom dat daar met skryfwerk soms 'n heel ander persoonlikheid van mense na vore kom. (In vergelyking met mens se verbale/algemene/alledaagse persoonlikheid) 
Ek het deur die jare met mense op verskillende maniere gekommunikeer. As mens iemand persoonlik ken, oor jare, soos familie of goeie vriende, kom mens gewoonlik nie die verskil so maklik agter nie, aangesien die "vlees en bloed" verbale karakter meestal oorheers in mens se psige/ waarneming. Dit mag ook moontlik wees dat, omdat mens die persoon so goed op 'n persoonlike vlak ken, dat mens nie aandag skenk aan die andersheid van die geskrewe persoonlikheid nie. Die onderbewuste verf soortvan oor die verskille omdat die "reële" in die waarnemer se brein oorheers. 


Dit mag natuurlik ook wees dat 'n persoon se stemtoon 'n ander beeld by mens oproep as wat die skryfstyl doen. Die eerste keer wat ek dit agtergekom het, was toe ek redelik lank met iemand via sms gekorrespondeer het voordat ek met haar oor 'n telefoon gepraat het of 'n foto van haar gesien het. Later het ek beide per sms en telefonies met haar "gesels" en die verskil in persoonlikheid was vir my opmerklik. Dit kon natuurlik haar effense hees stem gewees het, maar ek dink tog dit het meer te doen met die konteks van die gesprekke as die stemtoon. Selfs as daar d.m.v. "Chat" op fb gekommunikeer is, waar sinne heen en weer soos in 'n gesprek verwissel word, was dit vir my opmerklik dat 'n heel ander persona na vore gekom het as wanneer daar oor 'n telefoon gesels is. Ek het die indruk gekry dat die verbale (ware?) karakter heelwat minder gesofistikeerd is as wat dit voorkom in die geskrewe kommunikasie. 


Fisiologies gesproke behoort dit eintlik nie so verbasend te wees nie, aangesien spraak en skrif in verskillende dele van die brein gesetel is. Ons is egter geprogrammeer om 'n ander mens as 'n volledige simplistiese "persoon" wat een amorfe blok "mens" met 'n sekere naam is  te sien i.p.v. 'n komplekse wese met 'n brein waarin 'n magdom alternatiewe persoonlikhede opgesluit is en wat op verskillende vlakke kan funksioneer. 


Êrens het ek iets gelees dat mens verskillende persoonlikheidseienskappe vertoon afhangend met watter hand daar ge-sms word. 


Dit klink ongewoon, maar mens moet tog onthou dat die brein uit twee aparte helftes bestaan wat net deur die hippocampus? Met mekaar kommunikeer. Die linkerkant beheer die regterhand en die regterkant die linkerhand. Dan is dit ook so dat die linker en regterhelftes van die brein ook merendeels verskillende funksies vervul. Wiskundige en kunstige beginsels word in verskillende helftes verwerk en geïnterpreteer. Dus kan die reaksie op sekere vrae wat met die een of die ander hand "getik" word verskil. 


Dit laat my dink dat, as mens in bv. 'n eksamen sukkel met 'n sekere vak, dit moontlik beter sou wees om eerder te tik as te skryf, aangesien albei hande dan gebruik word en die brein dus gedwing word om beide helftes se denke te gebruik. As dit natuurlik vir die persoon moontlik was om met beide hande te skryf, kon hy/sy bloot die podlood/pen in die ander hand gesit het vir verskillende vakke. Ons is egter nie almal so bevoorregd om dit te kan doen nie. 


Ek kan egter agterkom dat dit vir my baie makliker is om my gedagtes "te boekstaaf" op 'n rekenaar of 'n swartbessie waar ek met beide hande kan tik, as wat ek dit met pen in my regterhand op papier kan doen. 


Om te tik, is vir my soos om 'n verbale gesprek in my kop te voer. My hande skryf net die woorde soortvan onwillekeurig neer. Of dit my wiskundige oplossingsvermoë verbeter of verswak, kan ek nie juis sê nie. Ek was nog nie in 'n situasie om dit objektief te toets nie. 

Nog 'n deurmekaar gedagte.

Ek kry soms die indruk dat ek insig in iets of iemand se denke het... Waarskynlik is dit 'n illusie, soos meeste ander Eureka momente in meeste mense se lewens.....


Maar as al die mense dit altyd ignoreer of afmaak as 'n illusie, sou daar nooit enige ontdekkings of nuwe teorië gewees het nie! Al die goeie dinge sou onder die maatemmer van sogenaamde nederigheid versteek gewees het. Vir vordering op enige gebied moet daar mense wees wat in hulself glo, selfs as hulle die enigste persone is wat in hulle of hul idees glo. Nie alle idees is 'n geweldige deurbraak soos die transistor of die wet van swaartekrag of die relatiwiteitsteorie nie, maar daar is in die alledaagse lewe duisende dinge wat 'n verskil maak wat deur gewone mense uitgedink is. 
Dit hoef nie eens 'n fisiese voorwerp of idee te wees nie.... Dit kan iets wees wat vir jou as persoon die lewe beter maak, of selfs jou net in staat stel om beter met ander oor die weg te kom. Idees hoef nie universele waarhede te bevat nie, dit hoef ook nie tydlose aksiomas reg of verkeerd te bewys nie. Dit hoef net vir 'n oomblik vir jou te werk. Iets vir jou duidelik te maak, 'n verskil aan jouself of iemand anders maak. 
Wat wel belangrik is, is dat mens nie 'n idee summier sal verwerp omdat daar mense is wat dink dit sal nie werk nie! Glo in jouself! Daar sal altyd mense wees wat dink jy is arrogant of oningelig of 'n dromer. 
Doen wat jy voel reg is... Moenie jouself vasketting aan konvensie omdat dit is wat die samelewing van jou verwag nie! Soms kan klein dingetjies 'n groot verskil maak. EN... Moet NOOIT opgee nie! Sukses is miskien net om die draai. (Of dalk nog vêr in die verskiet) maak nie saak nie, as jy nie 'n kaartjie koop nie, is jy nie in die trekking nie! 
As jy verkeerd bewys word met 'n teorie, het jy ten minste een, dalk 'n hele klomp ander mense gedwing om oor 'n sekere saak te dink en sodoende bygedra tot die korrekte oplossing! Dus is die vyand van die lewe stagnasie, konformasie, eenstemmigheid, onderdanigheid, aanvaarding. 


"Do not go gentle into that good night, 
rage, rage against the dying of the light...."

I am:

I am ....
Slightly sentimental
A bit mental
A bit sharp
A bit nerdy
A bit needy....
Perhaps I'm an alien!


But, would I not have known
If I were?
Or... Are we not to know 
If if we are? 


Perhaps I am not..
Perhaps I am only
A figment of my imagination..
But how could I be,
A figment of anything
If I am not a being that be?