Bybel en bebloede bril,
op 'n koffietafel, asof ongestoord.
Mure, vloerteëls, deurkosyne bloedbesmeerd.
Watter rede is daar dan,
vir hierdie slagting,
hierdie offerhande, Heer?
Moet die bloed aan die kosyne dalk die doodsengel keer,
hom weghou van die eersgeborene,
die wat nog moet opvolg Heer?
Hoe lank sal ons nasie nog die duiwels in ons midde kan verdra?
Hoe lank moet ons onder dìe,
die sware juk van moordnaars bly krepeer?
Die ape in beheer,
die sogenaamde demokratiese regime, dit alles is verwronge,
die vrede is gedwonge.
Die sogenaamde vryheid is nou net beskore vir diegene wat hul veiligheid met wagte kan verseker.
Die sout van die aarde,
die vredemakers,
se bloed word op ons geliefde land verspil.
Die lewensvloeistof op die erfgrond uitgegiet.
Hoe lank nog voor ons weer die reg beheer
om ons mense te beskerm, te REGeer,
die vuilgoed wat die dade pleeg se draadjie kort te knip?
Ons word soos skape op die altaar van die duiwelsdrek geslag,
hoe lank nog moet ons dit verduur?
Hierdie donker eeu voel soos ons volk se laaste uur.
Die druppels wat val,
Uit die oorblywende oë,
temper die rooiwarm staal.
Die mes se lem, die swaard se punt.
Die rooi grond, die wit sand,
die mense gebore in hierdie land.
Uiteindelik sal die ware Boere weer na vore kom,
die vyand dink ons staan verskrik, verward, oorwin.
Maar miskien sal deur die stroom van onverdiende bloedvergieting ook 'n nuwe staal na vore kom.
Die leuen sal oopgekloof word, afgebreek word,
weggespoel word deur die trane van die moeders, dogters, vaders, seuns.
Die helder water uit ons oë sal die skille afwas,
die insig terugbring, die wysheid weer na vore bring.
Ons, volk gesmee in warm smeltkroes van hierdie felle Afrikason,
saamgesmelt uit helde uit die koue Noorde,
sal weer ons ware krag ontdek.
Ons is nie knegte, dienaars van die drek,
nee ons is geoormerk,
ons is uitgekoop, ons is uitverkies, ons is geseënd,
ons het 'n doel in hierdie harde land.
So het ons voorgeslagte vas geglo.
Waar het ons ons geloof verloor?
Ons is oorwinnaars,
ons kan wen,
ons bestaan op die planeet te danke aan ons swoeg en sweet,
nie net as boere, werkers, denkers,
maar ook as krygers in ons uur van nood.
Soms is die prys van "vrede" net te groot.
Hoe kan ons daagliks die bloedvraat voer,
redeneer dat as ons stilsit, dit ons dalk sal ignoreer?
Nee, meneer!
Ons kan nie meer!
Daar is geen redenasie meer,
van "die het dit gedoen en daai het dat",
'n skewe woord:
nou slaan die arme swart engeltjies hom plat..
Die indoktrinasie werk nie meer,
maak oop jul oë!
Die oorlog klop reeds elke dag,
drie maal aan jou deur!
Bybel en bebloede bril
lê beide op die koffietafel, stil.
Watter wrede verhaal word hier vertel:
Bloed aan die mure, vloerteëls, deurkosyne.
Moet hierdie dan as offerhande dien, o Heer?
Die doodsengel weg te keer?
Die eersgeborene se lewe tog te spaar?
Hoe wreed was hierdie aanval Heer!
Daar is geen manier om hierdie duiwelskinders te bekeer.
Die slegtes is nou in beheer.
Dìe Faro sal nie die volsksmoordenaars wil keer!
Salig is die vredemakers: Hulle word soos skape geslag!
Salig is die sagmoediges: Hulle sal die aarde beërwe... voortydig in die graf!
Salig is die barmhartiges: Hulle sal deur die duisternis uitgebuit word!
Die regime stook die vuur, die armes van gees glo die skrif aan die muur.
Salig is die wat rein van hart is: Hulle sal God sien!
Tog, het die mense dit verdien,
om SO die ewigheid te sien?
Met byl gekap, met graaf geslaan,
Watse dier sny 'n ander met 'n hoekslyper van lies tot skeen?
Hierdie geweld was nie eens gesien in Lindisfarne!
In my onvolmaakte siening sien ek nie die draai van ander wang,
ek sê nou is dit die tyd om hierdie duiwels wat die land bestuur na ondergang,
vir eens en altyd te vervang!
Ons volk bloei dood, ons mense word al minder,
miskien sal hierdie wreedheid die wat nog nie wakker is,
laat wakker skrik!
Nie verder nie!
Ons kan nie alles wat oor drie honderd-sestig jaar gebou is,
in minder as twintig jaar tot niet laat gaan.
DIT IS TYD OM OP TE STAAN!!
'I cannot live with You'
by Emily Dickinson
I cannot live with You -
It would be Life -
And Life is over there -
Behind the Shelf
The Sexton keeps the Key to -
Putting up
Our Life – His porcelain -
Like a Cup -
Discarded of the Housewife -
Quaint – or Broke -
A newer Sevres pleases -
Old Ones crack -
I could not die- with You -
For One must wait
To shut the Other’s Gaze down -
You – could not -
And I – Could I stand by
And see You – freeze -
Without my Right of Frost -
Death’s privilege?
Nor could I rise – with You -
Because Your Face
Would put out Jesus’ -
That New Grace
Glow plain – and foreign
On my homesick Eye -
Except that You than He
Shone closer by -
They’d judge Us – How -
For You – served Heaven – You know,
Or sought to -
I could not -
Because You saturated Sight -
And I had not more Eyes
For sordid excellence
As Paradise
And were You lost, I would be -
Though My Name
Rang loudest
On the Heavenly fame -
And were You – saved -
And I – condemned to be
Where You were not -
That self – were Hell to Me -
So We must meet apart -
You there – I – here -
With just the Door ajar
That Oceans are – and Prayer -
And that White Sustenance -
Despair -
'Because I could not stop for Death'
by Emily Dickinson
Because I could not stop for Death -
He kindly stopped for me -
The Carriage held but just Ourselves -
And Immortality.
We slowly drove - He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility -
We passed the School, where Children strove
At Recess - in the Ring -
We passed the Fields of Gazing Grain -
We passed the Setting Sun -
Or rather - He passed Us -
The Dews drew quivering and chill -
For only Gossamer, my Gown -
My Tippet - only Tulle -
We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground -
The Roof was scarcely visible -
The Cornice - in the Ground -
Since then - 'tis Centuries - and yet
Feels shorter than Day
I first surmised the Horses' Heads
Were towards Eternity -
'I died for Beauty - but was scarce'
by Emily Dickinson
I died for Beauty – but was scarce
Adjusted in the Tomb
When One who died for Truth, was lain
In an adjoining Room –
He questioned softly ‘Why I failed’?
‘For Beauty’, I replied –
‘And I – for Truth – Themself are One –
We Bretheren, are’, He said –
And so, as Kinsmen, met a Night –
We talked between the Rooms –
Until the Moss had reached our lips –
And covered up – our names –
The Passionate Shepherd to His Love
by Christopher Marlowe (see below for Ralegh's reply)
Come live with me and be my love,
And we will all the pleasures prove,
That hills and valleys, dales and fields,
And all the craggy mountains yields.
There we will sit upon the rocks,
And see the shepherds feed their flocks,
By shallow rivers to whose falls
Melodious birds sing madrigals.
And I will make thee beds of roses
With a thousand fragrant posies,
A cap pf flowers, and a kirtle
Embroidered all with leaves of myrtle;
A gown made of the finest wool
Which from our pretty lambs we pull;
Fair linèd slippers for the cold,
With buckles of the purest gold;
A belt of straw and ivy buds,
With coral clasps and amber studs:
And if these pleasures may thee move,
Come live with me and be my love.
The shepherds' swains shall dance and sing
For thy delight each May morning:
If these delights thy mind may move,
Then live with me and be my love.
Christopher Marlowe
The Nymph's Reply to the Shepherd
by Sir Walter Ralegh
If all the world and love were young,
And truth in every shepherd's tongue,
These pretty pleasures might me move
To live with thee and be thy love.
Time drives the flocks from field to fold,
When rivers rage and rocks grow cold,
And Philomel becometh dumb;
The rest complains of cares to come.
The flowers do fade, and wanton fields
To wayward winter reckoning yields;
A honey tongue, a heart of gall,
Is fancy's spring, but sorrow's fall.
Thy gowns, thy shoes, thy beds of roses,
Thy cap, thy kirtle, and thy posies
Soon break, soon wither, soon forgotten,
In folly ripe, in reason rotten.
Thy belt of straw and ivy buds,
Thy coral clasps and amber studs,
All these in me no means can move
To come to thee and be thy love.
But could youth last and love still breed,
Had joys no date nor age no need,
Then these delights my mind might move
To live with thee and be thy love.
As ek:
Net hier kan sit,
net lank genoeg hier kan bly..
Sal ek:
Die ewigheid kan kry,
die verganklikheid vermy.
Die permanente dinge sien,
die goed wat waarheid dien.
Of dalk:
Net die langer, stadiger veranderinge waarneem..
Die vinniger diere, mense, plante,
laat verdwyn.
Die klippe, water, golwe, sand,
die harder, taaier wesens, laat verskyn.
Tyd is 'n swart gordyn,
dit wat stadig loop sal net verskyn in langsamer, sagter maanskyn.
Die haastiges sal dit nie sien nie,
hulle het teen die tyd reeds klaar verdwyn.
Weg na die stad,
weg na die gate, krotte.
Weg na die paleise van die blinde rotte.
Die rotte wat hol op die trapmeul.
Die trapmeul met die gesogte beloning:
Pyn en wyn,
seks
en drome van fame..
Ek duik diep in die koel donker poel.
Tot onder,
waar die lig verminder tot ek net die amper- lig van bo kan sien,
net die druk om my kan voel.
My asem raak nie op nie,
ek kan vrylik asemhaal,
die stilte en die vrede omring my in die duister.
Die borrels hier en daar is al wat my omgewingsligging kan verraai.
Ek voel bevry, verander, gewigloos, pligloos, verheerlik, verdiep.
My gedagtes grensloos, soekend, vindend, versadig, ontketting.
Weg van die wêreld, beskuldigings, gewetenswroegings, selfkastyding.
Dit is bevryding.
Dit is droom,
net voor vasslaap,
net voor wakkermaak.
Dit is hemels, dit is vryheid,
dit is swem in die ewigheid.
Dit is ek in jou, dit is jy deur my,
dit is ons, dit is werklik meer as werklikheid,
fantasties meer as fantasie.
Dit is lewe in 'n droom.
Bedwelmde denke stel dit voor:
Vra haar vir 'n dans,
draai haar dronkomtalie,
druk haar teen jou vas.
Vrypeperment, trougeskenk,
gladde soet speelinstrument.
Werklikheid ontbloot veel meer:
Skaakspel van die lewe wys watter lewenswyse wese
agter die oënskynlik skadelose glimlag was.
Hierdie balletjie kamma-soetvermaak,
toegedraai in onskuldig-lykend denkendaad,
blyk toe mikroskopies te bestaan
uit veel meer as dit wat sigbaar is in wit gewaad.
Wat van vêr as gladde klip
en suikersoet imperial vertoon,
is toe inderwaarheid fyn ontwerpte sleutels
om genetika te kloon.
Al die lopers vir my hart,
al die kodes vir my brein,
pasgemaakte sleutels wat
nou skielik uit die niet verskyn.
Uit die tussenspasies vloei hormone vir my lyf!
Onwetend dat die sleutels se gebruik
terselfdertyd jou hart verstyf.
Soos virus-RNA spuit jou wese my te binne,
jy is 'n genooide gas, jy en jou bagasie: bly te kenne.
Maar.. Diep binne-in die kern van my siel,
word my wil, my denke,
heel my self, my eie ek, vervang.
Alles in my DNS word: ontheliks, ontrafel, ontsyfer..
tot al wat oorbly is: enkelvoudig bousteensure
wat aan 'n eens-komplekse raamwerk hang.
My wese word verander tot 'n kloon van jou,
ek word binne-in my wese na jou kode omgebou.
Daar werk die programmeringshoofagent:
Eksklusiewe en/of-stellings, wat dan outomaties brûe brand,
seker maak die die nuwe ek is permanent.
Hoe meer ek my ontbloot aan jou,
hoe minder fasineer ek jou,
Ek, vasgevang in hierdie web, kan net hulploos spartel,
hoe lank sal ek myself nog aanhou martel?
Miskien is ek onnodig skyn-bewoeë:
Ek's vrywillig hulpeloos verslaaf aan alles
agter daardie kamma-stroopsoet dryfsandoë.
