Onwillekeurig loop ek die paadjies deur my kop. Ek volg die voetspore van die mense en dinge wat my lewe gevorm het. Die lekker van die virtuele, of dit nou binne jou brein of binne die elektroniese brein van 'n rekenaar is, is dat al die beperkings van die Newtonse en selfs Einsteinse fisika nie gerespekteer hoef te word nie..
Ek kan deur tyd en afstand heen en weer beweeg binne 'n oogwenk, beelde oproep na willekeur. Situasies herleef sonder om my aan die chronologiese volgorde te steur. Soos met alles is daar egter 'n caveat. Mens moet, as jy met jou eie verlede besig is en die ware toedrag van sake vir jou belangrik is, seker maak dat jy nie herrinneringe so verander dat die geskiedenis se ware feite permanent verdraai word nie!
Dus is dit soms goed as mens iets by die begin begin. Selfs al rek dit die storie uit en maak dit dalk vir die leser/luisteraar (as daar so iemand is!) langdradig.
Ek het nou net aan iets gedink. Hoewel mens se lewe 'n lang ononderbroke lyn vorm, word dit tog in duidelike hoofstukke van tyd en of gebeurtenisse opgedeel. Sommige dele is inmekaargeweef, ander redelik losstaande. Iets wat keer op keer na my gedagtes terugkeer, is die gedig van die "Canterbury tales" daarin word die verskillende mense wat saam op reis is, se verhale een vir een vertel. Uiteindelik is van hulle onderling verweef. Ek het dit op skool as 'n voorgeskrewe gedig gelees, al was dit net 'n gedeelte van die lang werk. Dit het egter 'n blywende indruk op my gemaak. Dit wys dat elkeen van ons 'n storie het om te vertel.
Ek het 'n storie, maar dit is dalk beter om dit in episodes op te deel. Dan word daar darem iets geskryf en dalk kry ek spoed na die einde toe.
So dit is dan seker die einde van die begin, of die inleiding van die einde.... Die res volg hopelik binnekort. :-)
Tuesday 29 November 2011
Wednesday 23 November 2011
Bohemian Rhapsody in B# Major
"Mama!!! Just killed a man, put a gun against his head,
Pulled my trigger now he's dead....Life has just begun! And now I've gone and thrown it all away. I sometimes wish I've never been born at all!!"
Pulled my trigger now he's dead....Life has just begun! And now I've gone and thrown it all away. I sometimes wish I've never been born at all!!"
(Not true, but accurate if you look at the lyrics of the original song.)
For those of you who know something about musical theory.... Yes I know there isn't really a B#...
For those of you who know something about musical theory.... Yes I know there isn't really a B#...
Well, actually there is: B# = C. Likewise F flat = E or to state the obvious:
C flat = B. The absence of a black note (half tone) does not mean that it does not exists. It merely means that it is hidden in plain sight. The white note C moonlights as B# if required. It is the same thing, sounds the same, looks the same on the piano, but can be made to look so much more sophisticated if you change the "name" or "clothes". ;-)
The visual appearance of something primarily designed as a machine producing sounds of a certain frequency when the appropriate connecting manipulating levers are pressed, is of no importance.... Well it is important just as far as the appearance influences the function. Thus it is a classical example of form dictated by function.
This soon becomes clear when playing a chromatic scale. In an octave scale, there are eight "notes". If one plays all the available notes in the octave on a piano, another 5 notes are added, the black "half tones". It is called a chromatic scale. In C major a scale will comprise of : C D E F G A B C. (Or in solfatones Do Re Mi Fa So La Ti Do) A chromatic scale will comprise of C C# D D# E F (E#) F# G G# A A# B C(B#)
And then back down the scale: B Bb, A, Ab, G, Gb, F, E(Fb), Eb, D, Db, C. :-D
Where am I going with all this, you may ask? Well, I am not quite sure, perhaps I was just exploring the back roads of my memory to see how much I can still recall of musical theory after 35 years of not doing anything musical.
On the other hand, perhaps the answer lies not in what is put up for display, but in what is not...
Thus exposing the lack of total knowledge of the subject.
I may still have enough knowledge of the subject to impress someone who has no musical theory background, but this will not cut the mustard with a seasoned musician.
Still..... If you are still reading this, it means that I managed to hold your attention with a thousand words saying absolutely nothing, apart from making some sort of statement that I know a little bit about the theory behind something as intriguing as music.
So you are probably expecting some revelation that all this leads to something bigger, something really interesting?
Well, I can try. Let's get back to the hidden C. (Stated as B#)
This lends another hidden implication to this meandering essay. Someone is posing as something he is not.... Or trying to be seen as clever...
Or translated from the (somewhat) hidden statement:
If you are acting Bohemian, Be sharp in a major way!!
OR: Do you see that 2bC=2B sharp in a major way? So..... RUC?? Or RUBb? Bb=A# So you can be flat and still be a sharp note!!!!
:-D
C flat = B. The absence of a black note (half tone) does not mean that it does not exists. It merely means that it is hidden in plain sight. The white note C moonlights as B# if required. It is the same thing, sounds the same, looks the same on the piano, but can be made to look so much more sophisticated if you change the "name" or "clothes". ;-)
The visual appearance of something primarily designed as a machine producing sounds of a certain frequency when the appropriate connecting manipulating levers are pressed, is of no importance.... Well it is important just as far as the appearance influences the function. Thus it is a classical example of form dictated by function.
This soon becomes clear when playing a chromatic scale. In an octave scale, there are eight "notes". If one plays all the available notes in the octave on a piano, another 5 notes are added, the black "half tones". It is called a chromatic scale. In C major a scale will comprise of : C D E F G A B C. (Or in solfatones Do Re Mi Fa So La Ti Do) A chromatic scale will comprise of C C# D D# E F (E#) F# G G# A A# B C(B#)
And then back down the scale: B Bb, A, Ab, G, Gb, F, E(Fb), Eb, D, Db, C. :-D
Where am I going with all this, you may ask? Well, I am not quite sure, perhaps I was just exploring the back roads of my memory to see how much I can still recall of musical theory after 35 years of not doing anything musical.
On the other hand, perhaps the answer lies not in what is put up for display, but in what is not...
Thus exposing the lack of total knowledge of the subject.
I may still have enough knowledge of the subject to impress someone who has no musical theory background, but this will not cut the mustard with a seasoned musician.
Still..... If you are still reading this, it means that I managed to hold your attention with a thousand words saying absolutely nothing, apart from making some sort of statement that I know a little bit about the theory behind something as intriguing as music.
So you are probably expecting some revelation that all this leads to something bigger, something really interesting?
Well, I can try. Let's get back to the hidden C. (Stated as B#)
This lends another hidden implication to this meandering essay. Someone is posing as something he is not.... Or trying to be seen as clever...
Or translated from the (somewhat) hidden statement:
If you are acting Bohemian, Be sharp in a major way!!
OR: Do you see that 2bC=2B sharp in a major way? So..... RUC?? Or RUBb? Bb=A# So you can be flat and still be a sharp note!!!!
:-D
Tuesday 15 November 2011
Ek dink...
Perspektief verander met tyd en ouderdom.
Toe ek net uit die skool was, met groot idees en planne, het ek gedink dit is heel verkeerd om breinkrag en arbeid te mors op dinge soos die kunste en sulke onbenullighede wat "nie noodsaaklik" is vir die mensdom se vooruitgang nie. Ek het myself as verhewe beskou bo die mense wat hulle tyd mors met "studies" in rigtings soos BA tale en kunste.
Al wat die moeite werd is, is mos die tegniese dinge...Wetenskap. Chemie, Fisika, Ingenieurswese, Mediese Wetenskap, miskien tot 'n mindere mate Biologie en die tipe dinge....
Tog.... Die dinge wat WERKLIK plesier verskaf het, was die kunste! Veral musiek, dans, sport. As ek terugdink, dink ek ek het myself probeer oortuig dat die tegnologie en wetenskap belangriker was en ek dus die regte keuse gemaak het om Ingenieurswese te studeer.
Ek was verbaas dat 'n groot hoeveelheid van my mede ingenieurswese studente nie oor 'n goeie taal en spel aanvoeling beskik het nie. Nie soos ek nie. Maar tog het een en almal van hulle 'n groot liefde vir musiek gehad. Of dit a.g.v. die tegniese sy van die "hi-fi's" was weet ek nie, maar hulle was ook van die voordansers en "party animals".
Dalk moes die koue wetenskap gebalanseer word met voedsel vir die siel in die grasie van die musiek en dans en geselskap van dames.
Uiteindelik sou ek dalk akademies baie verder en makliker gevorder het in een van die meer kunstige studierigtings. Nie dat dit wat ek in die wetenskap en ingenieurswese geleer het gemors is nie- inteendeel, ek het dit baie geniet en stel nog steeds belang in dit. MAAR ek dink dit alles behoort gebalanseer te word met iets kreatiefs, net om die mens agter die masjien te ontwikkel.
Ek kom agter dat ek deesdae die behoefte het om te skryf. As ek dit nie doen nie, raak ek gefrustreerd. As ek skryf, kalmeer dit my, dit is terapeuties, dit gee 'n deel van my brein wat vir jare en jare onderdruk was, geleentheid om asem te haal. Bietjie bene te rek, by wyse van spreke. :-)
Selfs 'n bietjie te dig... Hoewel ek dink ek moet dit eerder onder 'n skuilnaam doen, netnou dink die mense wat my ken ek het dalk 'n sensitiewe kant....
Toe ek net uit die skool was, met groot idees en planne, het ek gedink dit is heel verkeerd om breinkrag en arbeid te mors op dinge soos die kunste en sulke onbenullighede wat "nie noodsaaklik" is vir die mensdom se vooruitgang nie. Ek het myself as verhewe beskou bo die mense wat hulle tyd mors met "studies" in rigtings soos BA tale en kunste.
Al wat die moeite werd is, is mos die tegniese dinge...Wetenskap. Chemie, Fisika, Ingenieurswese, Mediese Wetenskap, miskien tot 'n mindere mate Biologie en die tipe dinge....
Tog.... Die dinge wat WERKLIK plesier verskaf het, was die kunste! Veral musiek, dans, sport. As ek terugdink, dink ek ek het myself probeer oortuig dat die tegnologie en wetenskap belangriker was en ek dus die regte keuse gemaak het om Ingenieurswese te studeer.
Ek was verbaas dat 'n groot hoeveelheid van my mede ingenieurswese studente nie oor 'n goeie taal en spel aanvoeling beskik het nie. Nie soos ek nie. Maar tog het een en almal van hulle 'n groot liefde vir musiek gehad. Of dit a.g.v. die tegniese sy van die "hi-fi's" was weet ek nie, maar hulle was ook van die voordansers en "party animals".
Dalk moes die koue wetenskap gebalanseer word met voedsel vir die siel in die grasie van die musiek en dans en geselskap van dames.
Uiteindelik sou ek dalk akademies baie verder en makliker gevorder het in een van die meer kunstige studierigtings. Nie dat dit wat ek in die wetenskap en ingenieurswese geleer het gemors is nie- inteendeel, ek het dit baie geniet en stel nog steeds belang in dit. MAAR ek dink dit alles behoort gebalanseer te word met iets kreatiefs, net om die mens agter die masjien te ontwikkel.
Ek kom agter dat ek deesdae die behoefte het om te skryf. As ek dit nie doen nie, raak ek gefrustreerd. As ek skryf, kalmeer dit my, dit is terapeuties, dit gee 'n deel van my brein wat vir jare en jare onderdruk was, geleentheid om asem te haal. Bietjie bene te rek, by wyse van spreke. :-)
Selfs 'n bietjie te dig... Hoewel ek dink ek moet dit eerder onder 'n skuilnaam doen, netnou dink die mense wat my ken ek het dalk 'n sensitiewe kant....
Die klip in my skoen
Ek put vreugde uit baie dinge.
Eenvoudige dinge.
Soms net uit die feit dat ek iemand in die spieël sien as ek opstaan...
Dit bewys darem dat ek lewe.
Daar is egter 'n negatief wat altyd in die skaduwee saamloop.
As mens voluit lewe is daar in elke emosie 'n balans... Daar is geen gratis etes nie, vir elke op is daar 'n af! Miskien nie so erg soos tipiese "Bi-polêre of Manies/depressiewiteit" nie, maar na 'n emosionele hoog voel ek wel 'n bietjie af vir 'n dag of wat. Min dinge put my so uit soos 'n onregverdige bekgeveg met iemand wat nie rede wil verstaan nie. Valse beskuldigings en nimmereindigende verwyte dreieneer my emosioneel so dat ek vir dae die wil om iets konstruktief te doen, verloor.
Die probleem is dat ek sukkel om van 'n fight af weg te loop. Ek wil altyd my saak stel....al behoort ek teen die tyd te weet dit is sinneloos. Mens argumenteer nie met 'n onoortuigbare wat eintlik met die eiegemaakte interne probleme wat geprojekteer word baklei nie. As iemand meer as een keer op 'n logiese manier deur sinvolle feite en argumente verkeerd bewys is, weier om haar/sy fout te erken, is dit 'n verlore saak.
Ek vermoed daar is êrens 'n breinfunksie wat nie werk nie. 'N skakelaar wat geklink het en wat net MISKIEN met jare se terapie reggestel kan word. Mens moet tog jou eie optrede op een of ander stadium in perspektief sien? Dalk het sekere mense nie daardie vermoeë nie. Miskien praat ek te maklik. Verslaafdes het nie volle insig in hul probleem nie. Hulle kry soms 'n helder oomblik, maar meestal oorheers die chemiese behoefte die optrede en verwar die beeld in die spieël. Ek behoort te weet. Ek was baie jare in daardie bootjie. Mens dink ander soek sommer net fout. "Dit is mos nie so erg nie." "Ek is nog ek!"
NEE! Jy dink jy is, dalk is jy diep binne in, daar waar niemand kan sien nie, maar jy is so besig om die slegte gewoonte te verdedig, dat jy in jou eie kop verdwaal. Die mense om jou sien jou optrede in perspektief, hulle besef jy tree nie rasioneel op nie. JY kyk van binne, deur roosgetinte ruite. Jy sien nie die rommel van die vermorsde liefde en tyd op jou voorstoep nie. Jy sien die mense se trane, maar jy besef nie dit is oor (en vir!) Jou wat jou geliefdes huil nie! NEE, hier binne is dit knus, die vuurtjie brand, EK is ok, HULLE is verkeerd! Hoekom kom hulle nie in nie? Die drank maak jou maag en kop lekker warm.... WEET hulle dit nie? Hoekom doen hulle dit nie ook so nie?!!!
So miskien is pille maar dieselfde. Verdoof jou oordeel, verdof die pyn, maar later het jy die opiate nodig net om "normaal" te voel. En dit beïnvloed jou pre-frontale korteks, daar waar jou "brieke" sit. Jou selfondersoek verdwyn. Jy IS mos altyd reg! Die ander is leuenaars en bedrieërs, EK is nooit verkeerd nie.... As mense dit net kan besef! Die verslaafde dink nooit hy/sy is verkeerd nie.
Gee tog genade! Ek moet leer om weg te loop!!!
MAAR!
Ek kan nie ander pad kyk as daar iets is wat volgens my nie reg is nie. Ek sê of doen altyd iets.
Takt is nie my sterk punt nie. Dit het my al baie geleenthede en "vriende" gekos. Soms dink ek ek moet daaraan werk, maar aan die ander kant is ek oortuig dat ek reg is en dat ek nie mense nodig het wat nie kritiek kan hanteer nie.
Ek probeer om nie onregverdig te wees nie, maar 'n mens het ook nie altyd alle kennis in pag nie. Soms neem mense my verkeerd op omdat ek 'n bietjie van 'n verwronge humorsin het. Soms is hulle net nie skerp genoeg om my op/aanmerking te snap nie. Dan beskou hulle dit as persoonlik en raak aggressief. (Dalk is van die aanmerkings juis te naby aan die huis, sonder dat ek dit besef.) Ek is nie bereid om my persoonlikheid prys te gee ter wille van 'n paar eenvoudiges nie.
"Don't take life TOO seriously, you won't get out of it alive!"
Eenvoudige dinge.
Soms net uit die feit dat ek iemand in die spieël sien as ek opstaan...
Dit bewys darem dat ek lewe.
Daar is egter 'n negatief wat altyd in die skaduwee saamloop.
As mens voluit lewe is daar in elke emosie 'n balans... Daar is geen gratis etes nie, vir elke op is daar 'n af! Miskien nie so erg soos tipiese "Bi-polêre of Manies/depressiewiteit" nie, maar na 'n emosionele hoog voel ek wel 'n bietjie af vir 'n dag of wat. Min dinge put my so uit soos 'n onregverdige bekgeveg met iemand wat nie rede wil verstaan nie. Valse beskuldigings en nimmereindigende verwyte dreieneer my emosioneel so dat ek vir dae die wil om iets konstruktief te doen, verloor.
Die probleem is dat ek sukkel om van 'n fight af weg te loop. Ek wil altyd my saak stel....al behoort ek teen die tyd te weet dit is sinneloos. Mens argumenteer nie met 'n onoortuigbare wat eintlik met die eiegemaakte interne probleme wat geprojekteer word baklei nie. As iemand meer as een keer op 'n logiese manier deur sinvolle feite en argumente verkeerd bewys is, weier om haar/sy fout te erken, is dit 'n verlore saak.
Ek vermoed daar is êrens 'n breinfunksie wat nie werk nie. 'N skakelaar wat geklink het en wat net MISKIEN met jare se terapie reggestel kan word. Mens moet tog jou eie optrede op een of ander stadium in perspektief sien? Dalk het sekere mense nie daardie vermoeë nie. Miskien praat ek te maklik. Verslaafdes het nie volle insig in hul probleem nie. Hulle kry soms 'n helder oomblik, maar meestal oorheers die chemiese behoefte die optrede en verwar die beeld in die spieël. Ek behoort te weet. Ek was baie jare in daardie bootjie. Mens dink ander soek sommer net fout. "Dit is mos nie so erg nie." "Ek is nog ek!"
NEE! Jy dink jy is, dalk is jy diep binne in, daar waar niemand kan sien nie, maar jy is so besig om die slegte gewoonte te verdedig, dat jy in jou eie kop verdwaal. Die mense om jou sien jou optrede in perspektief, hulle besef jy tree nie rasioneel op nie. JY kyk van binne, deur roosgetinte ruite. Jy sien nie die rommel van die vermorsde liefde en tyd op jou voorstoep nie. Jy sien die mense se trane, maar jy besef nie dit is oor (en vir!) Jou wat jou geliefdes huil nie! NEE, hier binne is dit knus, die vuurtjie brand, EK is ok, HULLE is verkeerd! Hoekom kom hulle nie in nie? Die drank maak jou maag en kop lekker warm.... WEET hulle dit nie? Hoekom doen hulle dit nie ook so nie?!!!
So miskien is pille maar dieselfde. Verdoof jou oordeel, verdof die pyn, maar later het jy die opiate nodig net om "normaal" te voel. En dit beïnvloed jou pre-frontale korteks, daar waar jou "brieke" sit. Jou selfondersoek verdwyn. Jy IS mos altyd reg! Die ander is leuenaars en bedrieërs, EK is nooit verkeerd nie.... As mense dit net kan besef! Die verslaafde dink nooit hy/sy is verkeerd nie.
Gee tog genade! Ek moet leer om weg te loop!!!
MAAR!
Ek kan nie ander pad kyk as daar iets is wat volgens my nie reg is nie. Ek sê of doen altyd iets.
Takt is nie my sterk punt nie. Dit het my al baie geleenthede en "vriende" gekos. Soms dink ek ek moet daaraan werk, maar aan die ander kant is ek oortuig dat ek reg is en dat ek nie mense nodig het wat nie kritiek kan hanteer nie.
Ek probeer om nie onregverdig te wees nie, maar 'n mens het ook nie altyd alle kennis in pag nie. Soms neem mense my verkeerd op omdat ek 'n bietjie van 'n verwronge humorsin het. Soms is hulle net nie skerp genoeg om my op/aanmerking te snap nie. Dan beskou hulle dit as persoonlik en raak aggressief. (Dalk is van die aanmerkings juis te naby aan die huis, sonder dat ek dit besef.) Ek is nie bereid om my persoonlikheid prys te gee ter wille van 'n paar eenvoudiges nie.
"Don't take life TOO seriously, you won't get out of it alive!"
Oor Tjello's en Viole
Die musiek voortgebring deur strykinstrumente laat my dink oor die natuurlike inklinasie vir stemming.
Nie die soort wat ons by die kiesplek uit ons eersgeboortereg verneuk nie, maar die gemoedstoestand oftewel geestesingesteldheid.
Die tjello is van nature meer aangepas om musiek in die mineur toonsettings te speel, tewyl die viool meer ingestel en ontwerp is vir die meer "vrolike" majeur toonsettings.
Ek vermoed in die menslike bevolking is dit ook so. Sekere mense is net gebore om die lewe op 'n treurige wysie te interpreteer. Hulle doen dit so goed, dat dit 'n jammerte sou wees as hulle dit in 'n meer posisitiewe stemming sou ervaar. Hulle maak die lewe interessant en kleur die opervlakkigheid van die viole in. Hulle maak seker dat, deur die nostalgiese melancholie van hulle sienings, stellings en optredes, mens wel die kontras van die positiewe en vrolike viole kan waardeer.
In 'n simfonieorkes het beide 'n plek. Die een vorm die kontras vir die ander. Wissel die nostalgie van die onvermydelike af met die vrolikheid van die verganklikheid. Die een vloei in die ander in en skep so 'n komplekse mengsel van klanke en gemoedstoestande wat mens meevoer na gebeure uit die verlede of drome van die toekoms of net absolute uitbundigheid van die hede.
Die tjello met sy hartseer, melancholise klank het eintlik 'n boodskap van sensuele beloftes... of dalk roep dit net die beeld by my op uit 'n fliek waar 'n baie sensuele dame nakend gesit en tjello speel het.
Heelwat meer treffend as Vanessa May met die viool.
Nie die soort wat ons by die kiesplek uit ons eersgeboortereg verneuk nie, maar die gemoedstoestand oftewel geestesingesteldheid.
Die tjello is van nature meer aangepas om musiek in die mineur toonsettings te speel, tewyl die viool meer ingestel en ontwerp is vir die meer "vrolike" majeur toonsettings.
Ek vermoed in die menslike bevolking is dit ook so. Sekere mense is net gebore om die lewe op 'n treurige wysie te interpreteer. Hulle doen dit so goed, dat dit 'n jammerte sou wees as hulle dit in 'n meer posisitiewe stemming sou ervaar. Hulle maak die lewe interessant en kleur die opervlakkigheid van die viole in. Hulle maak seker dat, deur die nostalgiese melancholie van hulle sienings, stellings en optredes, mens wel die kontras van die positiewe en vrolike viole kan waardeer.
In 'n simfonieorkes het beide 'n plek. Die een vorm die kontras vir die ander. Wissel die nostalgie van die onvermydelike af met die vrolikheid van die verganklikheid. Die een vloei in die ander in en skep so 'n komplekse mengsel van klanke en gemoedstoestande wat mens meevoer na gebeure uit die verlede of drome van die toekoms of net absolute uitbundigheid van die hede.
Die tjello met sy hartseer, melancholise klank het eintlik 'n boodskap van sensuele beloftes... of dalk roep dit net die beeld by my op uit 'n fliek waar 'n baie sensuele dame nakend gesit en tjello speel het.
Heelwat meer treffend as Vanessa May met die viool.
Subscribe to:
Posts (Atom)