Monday, 17 June 2013
Terugtog
Ek vat die pad na reeds gesien,
so bietjie links van klaar gedoen,
die draaie hier is reeds gery,
ek het al hierso seergekry.
Die ryvlak stop,
nou moet ek stap.
Ek stap en stap so om die kop,
ek loop en klim,
ek skuifel aan,
die paadjie kronkel na die maan.
Die son, die maan, die sterre,
alles saam maak my verstaan.
Ons is hier deur,
ons kan nie staan,
die lewe gaan net aan en aan.
Soms stop ons bietjie om te rus,
maar in die tydjie wat ons rus,
kom al die spoke aangestap,
hul maak hul tuis op ons se pad.
Hul trek ons aandag af,
hul maak ons dwaal,
hul laat ons vir ons rus betaal.
Die nostalgie is soms ook reg,
maar laat ons afdwaal op die weg.
Die water onder deur die brug,
die is verby, dit kom nie t'rug.
So opstaan maat
en rek jou treë,
in hierdie wêreld is
ons almal soms vermis.
Die luiaard en die denker,
melanchool en drinker,
almal wat 'n bietjie rus,
almal wat 'n bietjie wonder,
ja almal wat 'n afdraai vat,
word uitgeskuif en afgeskryf
en ongeërg net daar gelaat.
Ode aan NP van Wyk Louw (11 Junie 1906 tot 18 Junie 1970)
Wat sou die gedagte wees
wat eerste deur jou brein beweeg,
die dag toe jy die eerste lig aanskou?
Juniemaand in Sutherland,
dis net 'n sifdraad
wat die suidpoolwind
uithou van die kaal Karoo se kou.
Jou moeder moes,
na barendsnood tot einde kom,
tog liefdevol kon sê:
"Hoe noem ons hom?"
Jou pa't trots gesê:
"Al wat ek wou hê,
is dit wat nou hier in my arms lê!
Louw is tog maar so 'n korte van
en warm sou tog beter wees
as lou in Junie-kou..
'n bielie soos diè kleinman
moet mos kan kies
wat hy genoem wil wees,
ons gee hom baie name man,
met sommer nog 'n van!"
So is jy:
in koue gebore
en in warme harte ontvang..
Nicolaas Petrus van Wyk Louw.
*******
Jy het gegroei uit die klein dorp se kou,
dalk het die helder verjaarsdagnag
jou laat opstaar na die sterre,
soos die teleskope van die sterrewag.
Is dit wat jou laat wonder het,
jou die woord laat vorm het,
jou geplaas het op die pad
wat gepraat het met
elke Afrikanerhart?
Subscribe to:
Posts (Atom)